The Passion en het katholicisme
De paasdagen zijn weer voorbij, en hoewel het feest tegenwoordig vooral om eieren draait, gaf het toch veel te denken. Vooral over Het Geloof in de brede zin en Het Katholicisme in het bijzonder. Een schuldgevoel besluipt me twee keer per jaar, met Kerst en Pasen (plus een kleine nawee rond Hemelvaart, wat dat ook mag zijn). Ik heb dan het hele jaar niet met Jezus gesproken, of ook maar aan Hem gedacht. Ik heb geen enkele kerk bezocht en hoogstwaarschijnlijk vreselijk gezondigd, al zou ik dat niet eens zeker weten, maar volgens mij is bijna alles een zonde, inclusief kreeft. Gelukkig mag je daar bij de katholieken gewoon sorry voor zeggen en verdergaan.
Hoe dan ook, ik stond al flink bij Hem in het krijt. Toch heb ik het wéér niet goedgemaakt. Ik heb drinkend, ongehuwd, en met een bek vol paaseieren The Passion belachelijk zitten maken. Hoe kan het ook anders, bij die kakafonie van mannen in hippe jassen en terecht vergeten Nederlandstalige muziek.
Dus nu dat schuldgevoel. Als Jezus écht voor onze zonden is gestorven, bedank ik hem er blijkbaar zo voor. Moet ik op mijn knieën om vergiffenis gaan vragen? Belachelijk zou het zijn, potsierlijk, want ik geloof niet dat Jezus de zoon van God was en ik geloof al helemaal niet in de onbevlekte ontvangenis. Vrouwen zijn huichelaars en Maria was geen uitzondering. Ik zit dus met mijn handen in het haar, want als ik niet in God geloof dan is Jezus gewoon een hele beroemde timmerman met een achterbakse moeder, en dan ben ik hem niets verschuldigd.
Het raarste is nog dat ik niets bén. Ik ben bewust niet gedoopt, door twee mensen die alleen uit traditie zijn gedoopt. Ik heb niet bij mijn eerste communie mijn ziel aan de kerk verkocht in ruil voor een fiets of Nintendo DS. Niemand heeft mij ooit leren bidden – behalve misschien Judy Blume, in Are You There God? It’s Me, Margaret waarin de hoofdpersoon God vooral vraagt om grotere tieten. Ik kom uit een liberaal, mondiaal, volledig ontkerkelijkt nest. Waar komt dan toch dat knagende schuldgevoel vandaan? Is het mijn straf voor al die jaren dat ik sceptisch ben geweest? Moet ik boete doen omdat ik mijn arme vader nooit het verhaal liet voorlezen van het kindeke Jezus? Omdat ik na de tiende kathedraal vol klatergoud nooit meer een mariabeeld hoefde te zien? Bijna begin ik het te snappen. Hoe rustgevend zou het niet zijn om dit aan Hemzelf te vragen? Misschien geloven mensen dáárom.
Sorry, lieve Jezus/beste meneer Christus. Mag ik in jou geloven, ook als ik niet in je vader geloof? Dan zal ik volgende keer zonder te lachen naar The Passion kijken. Echt waar.