Rare jongens die Berlijners

Als je als Nederlander naar Berlijn verhuist, hoef je natuurlijk geen grote cultuurshock te verwachten. Het was alleen even wennen aan de andere fietscultuur : fietsen is hier een hobby bij een aangename temperatuur, maar zeker geen transportmiddel. Daar is het openbaar vervoer voor. Ook de currywurst op elke hoek van de straat - met of zonder paardenvlees - is iets dat makkelijk te accepteren is, net als het feit dat je je bij trappenlopen dient te houden aan de instructie ‘trapleuning vasthouden’.

Kleine verschillen waar goed mee te leven valt. Als ik mijn best deed, kon niemand aan me zien dat ik géén Berlijner ben. Tot iemand me op het volgende wees:  een echte Duitser herken je in de supermarkt aan het feit dat hij zijn boodschappen niet inpakt aan de kassa. En toen ik daarop ging letten, bleek ik inderdaad, en waarschijnlijk tot ergernis van de rij achter mij, buiten deze definitie te vallen.

De tactiek voor boodschappen inpakken is hier dus duidelijk anders. Na het betalen is het zaak zo snel mogelijk alle aankopen naar de inpaktafel verderop in de winkel te verslepen. Daar geven echte Duitsers alles pas een plekje in hun tas. Waar je in Nederland rustig even kunt nadenken aan de kassa over het positioneren van je brood in je tas zodat die  thuis nog enigszins als brood te herkennen is, is dat hier toch echt niet de bedoeling.

Ik heb mezelf afgevraagd wat de theorie hierachter is. Stroomt de rij beter door als iedereen overhaast al zijn spullen versleept naar een tafel verderop? Is het goedkoper om een verkorte kassa te bouwen zonder inpakstuk er aan vast? Of zou het gunstig zijn voor de winkel als je geen tijd krijgt om goed in te pakken? De kans wordt namelijk aanzienlijk vergroot dat je zojuist gekochte bananen zo maar onder in de tas terecht komen en je thuis moet constateren dat ze geplet zijn en dus terug naar de winkel moet voor nieuwe.

Hoe dan ook, mocht je in een supermarkt in Berlijn terecht komen: koop weinig in, zet je boodschappen zo op de band zodat je snel kunt inpakken, of stop alles opnieuw in je winkelwagen om verderop in te pakken aan de tafel achter de kassa. Tenzij je er geen problemen mee hebt wanneer mensen achter je steeds wat dichter bij komen staan met een ietwat geërgerde blik. Dan kun je gewoon de tijd nemen en op een Nederlandse manier aan de kassa nadenken wat de beste plek in de tas is voor al je boodschappen.

Lees ook de andere blogs van UU'ers in het buitenland:

Rechtenstudent Anne Rietveld in Wales
Farmaciestudent Emilie van Brummelen in Berlijn
Historicus en promovendus Thijs Kuipers in Florence
Masterstudent Religiewetenschappen Paula Dubbink in Lund