Sampai jumpa lagi (tot ziens)!

Zo’n 100 genodigden, onder wie de vice-rector van Universitas Mataram, de decaan van de Rechtenfaculteit, Indonesische docenten, en studenten en respondenten van de onderzoeken. De conferentie was groots opgezet en verliep iets anders dan hoe wij nuchtere Nederlanders in gedachten hadden.

Zo is de conferentie gebroadcast naar 28 Indonesische universiteiten en hingen er enorme spandoeken (lees: 4 x 2 meter) met onder meer levensgrote foto’s van ons: de commissie en onderzoeksduo’s. Naast alle toeters en bellen was het een lange dag met diverse lezingen, levendige presentaties van de onderzoeksduo’s over de eerste bevindingen en uiteraard veel dankwoorden. Dit was een dag om nooit te vergeten en in Nederland zullen we het nog eens dunnetjes overdoen (14 november 2013)!

Een afsluiting gaat veelal gepaard met een terugblik. Dit blog is daar geen uitzondering op. Dus kijk ik even terug naar de afgelopen weken waarin onze groep vele ups maar ook downs heeft meegemaakt.

Helaas was er gedurende deze fantastische ervaring een flinke “down” toen twee van onze toppers, Rens en Mirjam, wegens persoonlijke omstandigheden de reis moesten afbreken. Ook eiste het tropische klimaat een aantal ziekenhuisbezoeken waar we gelukkig allemaal weer gezond uit kwamen.

De vrije dagen vallen onder de noemer “ups”: heerlijke weekenden hebben we doorgebracht op de meest uiteenlopende plaatsen in dit prachtige land. Zo zijn we naar de Gili eilanden geweest, hebben we ons arsenaal aan watersporten uitgebreid door te surfen en te snorkelen, hebben we de op een na hoogste vulkaan van Indonesië beklommen en hebben we tot slot een weekend lang het verschil tussen Lombok en Bali mogen ervaren. Een andere absolute “up” (letterlijk en figuurlijk) was ons dakterras; hier kwamen alle onderzoeksduo’s met veel mooie verhalen terug na een dag in het veld data te hebben verzameld.

We hebben geleerd geduldig te zijn, zowel in termen van tijd als in het begrijpen van andermans cultuur. Wachten terwijl je een afspraak hebt, is eerder regel dan uitzondering, dus leerden we al snel om hier min of meer rekening mee te houden en te zorgen dat we de wachttijd nuttig konden besteden. Zo hebben we bijvoorbeeld op aanraden van de decaan op de officiële uitnodiging van de conferentie een uur gejokt over de starttijd,  waardoor de bijeenkomst op tijd kon beginnen. Wij hebben ontzettend hard gewerkt om relaties op te bouwen met de respondenten. We zijn door Indonesische studenten meegenomen naar de meest afgelegen dorpjes om aldaar geshowt te worden tijdens het veldwerk, op een bruiloft en zelfs op een begrafenis.

Als we nu bedenken dat we vanaf volgende week weer meedraaien in het oude vertrouwde Nederlandse leven, zullen we toch echt moeten acclimatiseren. Afkicken in een notendop: de vochtige tropische lucht, de indringende geur van Deet en dat van het riool, kreten van mensen op straat “hellooooo misterrrr (ook tegen vrouwen)”, het aanbeden worden alsof je een superstar bent puur door onze blanke huid en uiteraard het continue getoeter van scooters.

Maar ook het hurktoilet, doorspoelen met een bakje water, elkaar dagelijks herinneren aan de malariapil, bij het naar bed gaan in de klamboe stappen, afdingen op lokale marktjes en een paar keer per dag gezang uit de moskee, behoren dan tot de herinneringen. Net als de overheerlijke maaltijden aan de kant van de weg voor 9000 Roepia (80 Eurocent) die je met de hand verorbert en indien te spicy de hap-slik techniek op toepast. Of het op de bonnefooi rondcruisen op onze scooters om op elk kruispunt de weg te vragen; merkwaardig genoeg kwamen we elke keer uit bij de plek waar we moesten zijn.

Kortom, ons leven hier is zo anders dan in Nederland, dat alles wat vanaf volgende week niet meer tot de dagelijkse realiteit behoort, eigenlijk te veel is om op te noemen. Naast het missen van de Indonesische cultuur, zullen we bij thuiskomst de “normale” Nederlandse dingen meer kunnen waarderen, zoals lekker bruin brood en elk moment van de dag (warm) kunnen douchen.

Nu is het tijd om beloond te worden voor al het harde werk dat door de onderzoekers en commissie is verzet; 5 dagen vakantie voordat we in het vliegtuig naar Nederland stappen. Voordat we het weten staan we weer op de “mind your step” loopband en kijken we met een voldaan en trots gevoel terug op deze fantastische ervaring!