Seksuele intimidatie binnen verenigingen

Na de verguizing van BA’ers als Harvey Weinstein en Kevin Spacey, en Vindicat iets dichter bij huis, is ook Utrecht bezig met cleaning house. In het artikel Geen gevoos in de soos zijn verenigingsbestuurders aan het woord over seksuele intimidatie en de maatregelen die worden getroffen om het te voorkomen. Een mooi voornemen. Mooie woorden. Maar hoe komt het dat dit nu pas wordt aangepakt? Als de verenigingen het écht een probleem vonden, waren er allang stappen genomen om het in te perken. Maar goed, beter laat dan nooit.

Hoe luiden deze ‘maatregelen’ dan?

*Tromgeroffel…*

Er lopen extra bewakers rond op feesten. Nou, er is genoeg wat ze niet zien.

En er zijn vertrouwenspersonen aangesteld. Dat kan nooit kwaad natuurlijk. Maar wat kan deze persoon ondernemen? Geen actie, want het hele punt van een vertrouwenspersoon is dat deze er discreet mee omgaat. En het is naïef om te verwachten dat jonge onbezonnen studenten - die onzeker zijn over hun status en niets liever willen dan geaccepteerd worden door de groep - zelf naar een autoriteit stappen om zulke vergrijpen te rapporteren.

Bovendien is het fenomeen complex: sociale dynamiek, onderlinge machtsverhoudingen en daaruit voortvloeiende ongewenstheden. Daar gaan wat extra bewakers en een praatpaal geen iota aan veranderen. Het is symptoombestrijding.

Deze maatregelen zijn ook nog iets anders:

Schijn.

Nu de orkaan van publieke woede op de verenigingen is gericht, moeten ze zich opeens aanpassen. Met het risico op gezichtsverlies en verlies van iets wat ze nog belangrijker vinden – financiering - veranderen ze in een kameleon, die zich moeiteloos aanpast aan de kleur van zijn omgeving. Ze papegaaien wat iedereen wil horen, maar zodra de Facebook feed van het publiek door iets anders wordt opgevuld en de aandacht wegebt is het business as usual. Nu is het een kwestie van toneelspelen, terwijl het publiek toekijkt. Maar zodra het publiek de zaal heeft verlaten en het doek gedaald is, hoeft er niet meer geacteerd te worden. Achter gesloten deuren worden de publieke maskers afgedaan en op de mansarde gedumpt. En dan beginnen de clandestiene rituelen als vanouds.

De schijn ophouden is makkelijk. Veranderen is moeilijk. Nemen de vereniging de zaak serieus? Of is het een façade?

De toekomst zal het antwoord brengen.