Slakkenhuis

Een slak kruipt aan mij voorbij terwijl ik zit te niksen op mijn balkon. De twee verdwaalde stokjes die wij als ogen aanzien, bewegen enthousiast op en neer, waarmee hij viert niet langer de sloomste diersoort op dit balkon te zijn. Ik kijk uit over het informeel erfgoed dat de Ina Boudier-Bakkerlaan rijk is. Het veldje is al aardig druk met allerlei sportende, drinkende en chillende studenten. Heerlijk dicht bij huis.

Mijn gedachten dwalen af naar de toekomst. Wat komt er na studeren? Wat zijn de plannen als ik mijn gezellige balkonkamer op het jaren-60-complex in ga ruilen voor iets serieuzers? Een huisgenoot loopt binnen en gooit een zoet zomerbiertje naar me. Dankbaar zitten we op de stoffen bank die in een ver verleden ooit wit was geweest. Het leven op de IBB is luid, mooi of vies. Meestal zelfs alle drie tegelijk. Toch is het niet de plek waar ik altijd zal blijven wonen. Op den duur  moet je toch plaats maken voor nieuwe studenten. Het voelt goed om anderen de kans te geven om IBBewoner te worden, maar een volgende stap brengt me toch vooral stress.

De huizenmarkt is opgeblazen en dus bouwen we massaal nieuwe woningen. Fantastisch! Maar helaas gaat dat nog wel even duren. In Utrecht gaat er de komende jaren nog een gigantisch tekort zijn, zowel voor studenten als starters. Voor internationals is er al helemaal geen beginnen aan. Als verdwaalde heremietkreeften hebben zij hun schelpen afgegooid aan de andere kant van de oceaan om vervolgens op een schelploos eiland te stranden.

Mijn huisgenoot mompelt wat over huisdieren maar echt luisteren doe ik niet. Ik denk aan mijn droomhuis, gewoon een knus huisje ergens in Utrecht. Mijn vriendin wees ooit een vrijstaand huisje aan in Oudwijk en optimistisch grapte dat dat ons eerste huis samen ging worden. Het enige waar ik toen aan kon denken was hoe ik in godsnaam een hypotheek ga krijgen.

Met onze studieschulden kan je zo ongeveer een negatief appartementje kopen. Zelfs al zouden we die verzwijgen, vraag ik me af of twee biologen zoals wij ooit kans maken op een hypotheek voor een huisje in Utrecht. De (binnen)stad zal door de hogere huizenprijzen veranderen in een enclave van advocaten, professoren en vastgoedhandelaren. Starters verdwijnen naar De Bilt, Leidsche Rijn of Bunnik. Liever blijf ik in ons stadsie wonen al ziet het ernaar uit dat een samenwonenplan dan tijdelijk terug de vriezer in kan. Voorlopig kijk ik dus nog uit over het veldje van de IBB waar de zon net onder gaat.

"Wat voor dier zou jij willen zijn als je mocht kiezen", hoor ik mijn huisgenoot ineens zeggen. Ik schrik een beetje wakker uit m'n gedachten en kijk hem verbaasd aan. "Wat zou je willen zijn?", herhaalt hij zijn vraag. Ik kijk naar het slijmerige spoor op mijn balkon. "Ik zou graag een huisjesslak zijn."