Studeren in de plaatselijke bieb

Inleiding
Een vriendin en ik hebben een soort mini-studieclubje opgericht. We spreken elke week af op een nieuwe locatie om aan de studie te werken en elkaar te motiveren. In je kamer alleen voel je je toch minder bezwaard om een nieuwe aflevering van Sex and the City te gaan kijken, dan wanneer je naast iemand zit die hard aan het werk is. Je zou stom zijn om dan niet even mee te doen. Deze week moesten we écht leren, dus spraken we om half 9 ‘s ochtends na een stop voor koffie af bij de bieb. 

De bibliotheek
Om te beginnen zit er een groot verschil tussen de universiteitsbibliotheek in Utrecht en de bibliotheek in de stad waar ik woon, Breda. De bibliotheek (Nieuwe Veste) is in tegenstelling tot de UB een plek voor Bredanaars om samen te komen. Het is dan ook eigenlijk een cultureel centrum met een café waar workshops worden gegeven, er ruimte is voor theater, plekken om te studeren en nog heel veel meer.

Plek is er nooit, dat is dan wel een overeenkomst met de UB in de binnenstad van Utrecht. Om half 9 zit het al vol. “Hoe kan dat toch?” vragen we ons af. Na wat inductief speurwerk komen we erachter dat er ‘s ochtends taallessen zijn. Dat kan verklaren waarom het net na openingstijd al rumoerig is. Uit ervaring weet ik dat er achterin vaak nog plekjes met stopcontacten vrij zijn. Nu ook, dus we kunnen gaan zitten. Nu weet je dat wanneer iets structureel afwijkt van het algemene, er meestal iets aan de hand is. Ik introduceer: de kinderhoek. Even na 10 uur stroomt het vol met kindertjes die hardop lezen, op hun hardst rennen en de speelgoedauto’s, die enorm veel geluid maken (bijzonder in een bibliotheek), tegen de muur aan smijten. De ouders doen hun best om ze uit te leggen dat ze stil moeten zijn, maar ik snap ook wel dat je je als kind moeilijk kan beheersen in zo’n omgeving. Het is ze vergeven. 

Tegelijkertijd zit er een mevrouw voor me druk te bellen. Na weer wat inductie leid ik af dat ze “thuis” werkt. Het eerste telefoongesprek gaat over een document wat de ander niet kan vinden. Vervolgens begint ze te facetimen en te vertellen over een date die ze afgelopen week had gehad. De ander vraagt waar ze eigenlijk zit. Zo zit ik vol de camera in te kijken, zo blijkt. Ze verontschuldigt zich tegen de ontvanger van dit schokkende beeld: “sorry, it is kind of busy here”. Hierna gaat het nog over ski’s die ze wil bestellen. 

Het lijkt steeds drukker te worden, wat gaat er toch komen? Aha, een meezing-voorleesgroep. De kinderhoek is één ding, je kiest er zelf voor om ernaast te gaan zitten dus je weet eigenlijk wel wat je te wachten staat. Een meezing-voorleesgroep is wel net iets anders. Terwijl ik door de taaie filosofische teksten aan het spitten ben, begint de begeleidster zingend te beschrijven wat er moet gebeuren als je soep maakt. “Roeeeeeren, roeeeeeren.” De kinderen worden gek, het lijkt een geweldig succes. Ze worden aangespoord om mee te zingen en mee te slaan op de tafels op het moment dat het denkbeeldige kommetje soep wordt geserveerd. Hierna wordt luid muziek afgespeeld en de kinderen mogen helpen met opruimen. Tranen, noch schaterlachen word ons bespaard. 

Conclusie
Concluderend. Ik heb nu al dagen “roeeeeren, roeeeeren” in mijn hoofd. Ik weet dat iemand een niet zo spannende date heeft gehad en ski’s gaat kopen. Een persoon uit Etten-Leur weet nu waar diegene zijn boeken in moet leveren (kan alléén bij de bibliotheek waar je ze hebt geleend). Ik heb een super lekkere tosti op, wat printtegoed er doorheen gejast en ik heb al mijn deadlines gehaald voor de komende twee weken. Ja, ik ben in deze paar uur nog nooit zo productief geweest als dat ik thuis ooit zou zijn. De sfeer die je hier voelt, kan je thuis nooit reproduceren. Wanneer er zoveel om je heen gebeurt, is het makkelijk om afgeleid te raken en dat ben ik dan ook regelmatig. Maar de gezelligheid, de mogelijkheid om even wat te zien en te horen, de mensen om je heen, maken het dat het een hele fijne omgeving is. Ook als de begeleidster van de meezing-voorleesclub soms de noten net niet raakt.