Technologie, c’est la vie
Met een column over de technologie die hem in de steek laat, schuwt student Tim Homan het experiment niet. De student Liberal Arts is daarom door de jury genomineerd als campuscolumnist.
Het was bepaald geen goede week. Eerst heeft mijn laptop het begeven na een fatale val van een pannendeksel op het toetsenbord en net toen ik de technologische zaakjes weer op orde dacht te hebben, besloot ook mijn mobiele telefoon voor een vroegtijdige dood te kiezen en hij sleurde de simkaart in zijn val mee. Wat waren de gevolgen van deze ineenstorting van technologie in mijn studentenleven?
Als eerste moet gezegd worden dat ik echt een bijzonder mooie en diepzinnige column had geschreven met dwarsverbanden tussen Nietzsche, Spinvis en professoren op de universiteit plus een kleine sneer naar Dare to be grey. Geloof me, het was echt een hele goede column. Die is nu dus kwijt. Harde schijf gecrasht, niets meer terug te halen. Aldus zullen jullie het moeten doen met deze klaagzang over de afhankelijkheid van technologie waar we tegenwoordig mee leven. Of misschien toch niet.
Het begon allemaal met lange huilbuien, tirades tegen God, overmatig alcoholgebruik en treurige magnetronmaaltijden, maar een dag later ging de hemel open. Ik vond iets terug dat ik lang geleden was verloren: rust. Voor het eerst sinds jaren nam ik de tijd om een propere maaltijd te koken. Hier schonk ik dan een goed glas slechte wijn bij in en ik genoot er met volle teugen van. Het stressvolle DWDD werd weggezapt en in plaats daarvan zette ik gewoon eens een fijn muziekje aan. Die ene dag zonder technologie had mij linea directa op het pad gezet van de volbloed bourgondiër. Ik denk niet dat het veel langer had moeten duren voordat mijn laptop en telefoon gerepareerd waren of ik was naar België verhuisd.
Voelen jullie al een moraal van het verhaal aankomen? Zo ja, jammer, ik niet. Het was gewoon wel prettig om me weer eens te beseffen dat je uiteindelijk ook kan overleven zonder al die apparaten om je heen, maar het leven werd er niet per se makkelijker op. Zo moet je zonder mobieltje opeens met iemand afspreken op een vaste plek en een vaste tijd om vervolgens te hopen dat het dan maar goed gaat. Die apparaatjes maken het leven een stuk flexibeler en dat vind ik wel zo prettig. Natuurlijk kunnen ze extra stress opleveren, bijvoorbeeld wanneer je dwangmatig je leven gaat delen op sociale media, maar je kan er simpelweg voor kiezen die stress niet toe te laten en technologie enkel te gebruiken voor zaken die stress verlichten. Ik vind het heerlijk als de tijd in de trein voorbij vliegt wanneer je zo’n tragisch dom spelletje speelt op je mobiel.
Zoals je misschien zult begrijpen, ren ik inmiddels weer heen en weer tussen mijn laptop en mijn mobiel. Weet je wat het is, toch nog even een moraal van het verhaal, ik heb vaak gewoon niet echt heel veel te doen in mijn leven. Zolang ik dat feit iets beter kan ontkennen met behulp van de afleiding van al die apparaatjes, ben ik helemaal tevreden over technologie (zie titel).