Is thuis blijven de ideale schrijfretraite?

Zes dagen geleden was de oorspronkelijke deadline voor mijn blog. Hoewel mijn journalistieke verleden er toch voor zou moeten zorgen dat ik kan omgaan met deadlines, viel deze me wat zwaar op de maag. Ik was vastbesloten om er toch gewoon een stukje uit te stampen, maar uiteindelijk bleek niet het gebrek aan ruimte in mijn dagindeling, maar het gebrek aan ruimte in mijn hoofd de bottleneck.

Mijn dagen zien er – in ieder geval objectief gezien – namelijk een stuk rustiger uit dan voorheen. Geen kinderen die om 8 uur stipt gewassen en gestreken klaar moeten staan voor het kinderdagverblijf. Geen haastige fietsritjes naar huis, om daar mijn stadsfiets om te wisselen voor een degelijker exemplaar met twee kinderzitjes om mijn weg te vervolgen naar datzelfde kinderdagverblijf waar ik tracht een baby, een peuter, twee setjes ondergepoepte kleding, een knuffel en een stel modderige laarzen tegelijk mee te krijgen. 

Nee, objectief gezien zou er ruimte moeten zijn. In de ochtend verzorg en vermaak ik de kinderen - in die volgorde - en na de lunch trek ik me terug in de werkkamer, die verklaard is tot kind-vrij terrein, en mag ik ongestoord werken tot 18 uur. Dat is het streven tenminste, want kinderen iets verbieden, werkt uiteraard als een lap op een rode stier.Na het werk schuif ik aan tafel voor de warme maaltijd. De strijd die ik vaak volg om rond half acht weer op pad te kunnen naar sportschool of zangkoor, hoef ik nu niet te voeren. Goed, we moeten ons eigen huis schoonmaken, en dat wordt behoorlijk veel viezer dan normaal, maar de balans zou nog steeds in mijn voordeel moeten doorslaan, want: geen sportschool of zangkoor.

En toch voelde ik geen ruimte om te schrijven. Inmiddels heb ik genoeg van mijn collega’s op de UU geteamt en gemaild om te weten dat dat gevoel gedeeld wordt. Of het nu komt door gebrek aan ruimte voor jezelf, of een overweldigende overdaad; het thuiswerken en thuisleven beïnvloedt ons werk op meer manieren dan puur de tijd die ter beschikking staat. Want maandenlang alleen op je zolderkamer schrijven aan je proefschrift klínkt misschien als de ideale schrijfretraite, de realiteit is dat verre van. 

De uitdagingen komen in vele vormen. Zorgen om familie, vrienden of de wereld. Een niet te bevredigen drang naar meer nieuws, meer kennis, meer duiding. Halsoverkop terugkeren van een buitenlandbezoek naar een woning die verhuurd is aan iemand anders. Zonder familie en vrienden in een land waar je nog vrijwel niemand kent. Een promotie die niet door kan gaan. Een interview voor een belangrijke beurs dat tot nader order wordt uitgesteld. Onzekerheid.

Mijn eigen uitdaging valt daarbij in het niet. Ik voel de steun van collega’s die hun agenda’s omgooien om overleggen naar de middagen te verzetten. En als er onverhoeds toch een peuter inbreekt, neemt niemand mij dat kwalijk. Wat ben ik dankbaar om te werken voor een organisatie die niet alleen ruimte geeft om te zorgen voor elkaar en voor jezelf, maar ook nog laat voelen dat het oké is dat je soms een deadline niet haalt.