Time flies…

Ineens zijn ze aangebroken: mijn laatste dagen in New Orleans. De laatste paar weken stonden volledig in het teken van de tentamens, en waren voorbij voor ik het door had. Nu ben ik klaar, en heb ik nog maar drie dagen voordat ik hier wegga. In die drie dagen moet ik mijn kamer leeghalen, mijn koffer inpakken, spullen met de post naar huis sturen die niet in die koffer passen – en dan van FedEx te horen krijgen dat dat me ten minste 400 dollar gaat kosten. Gelukkig kon het ook via een andere maatschappij en was ik uiteindelijk ‘slechts’ 180 dollar kwijt.

Naast al deze vervelende praktische zaken moet er ook afscheid genomen worden. Van de school, de docenten, de stad – alle dingen die je hier een paar maanden geleden voor het eerst deed, doe je nu ineens voor het laatst. Een laatste keer met de streetcar, een laatste keer rondlopen in het French Quarter...

Natuurlijk moet er ook afscheid genomen worden van de mensen. Het is een heel raar gevoel om gedag te zeggen tegen iemand met wie je vier maanden lang intensief contact gehad hebt, samen elke dag in de collegebanken hebt gezeten en een vriendschap hebt gevormd. Want wanneer zal je hen weer zien? Bij het afscheid belooft iedereen elkaar natuurlijk om contact te houden en elkaar op te zoeken wanneer ze in de buurt zijn, maar vanbinnen weet je ook wel dat je de meesten misschien nooit meer zult zien. Toch zullen deze vriendschappen altijd bijzonder zijn, vanwege de omstandigheden waaronder ze zijn ontstaan. En het zou toch wel heel gaaf zijn om in december met zijn allen in Amsterdam bij elkaar te zijn, zoals beloofd!