Trippen in het Amazonewoud
Ik kan niet ademen. Ontzet kijk ik naar mijn opgezwollen zandstenen lichaam. Niets kan ik bewegen, zelfs niet mijn borst om een teug lucht mijn longen in te zuigen. Sterren, een hand, een gat in de aarde… Plots onderbreekt het harde, misselijkmakende geluid van mijn brakende docent het koor van insecten en brulapen. Het speciale dieet had hij blijkbaar niet goed genoeg gevolgd. Na een aantal minuten hoor ik er meer naar hun emmer grijpen. Maria, Fredrikke, Øyvind: één voor één gaan mijn klasgenoten ten onder aan de repugnante werking van de drug. Ayahuasca.
Met mijn klas van vijftien Noorse studenten zijn we op reis in Peru. Het is november 2015 en mijn excentrieke bosjesmandocent Anders heeft geregeld dat we allemaal Ayahuasca, de hardste harddrug, gaan doen. ‘Dat hoort bij de Peruaanse cultuur en van deze ervaring kan je veel leren.’ Een plantenmedicijn, wordt mij verteld. Misschien zal dat mijn buikpijn verhelpen van de laatste tijd? Of zal ik eindelijk van mijn puberteitspuistjes afkomen? Als sjamanen dit al zo lang gebruiken: wie weet! Dat ik urenlang zou trippen in een hutje in de jungle terwijl de pastelkleurige beelden door mijn konijnvormige hoofd vlogen, dát had ik niet verwacht.
Al 1000 jaar gebruiken de sjamanen van het Amazone-regenwoud deze combinatie van boomstam x en boomwortel y om al hallucinerend contact te maken met de natuur. Hoe ze toentertijd exact die twee bomen hadden uitgezocht om in een shotglaasje te mengen, daar heb ik nog geen antwoord op gevonden. Maar dat het iets doet, dat is zeker.
Kotsen moest ik niet. Maar zweven, vijfdubbel zien en me verminkt voelen, dat wel. Wat ik ervan heb geleerd? Ik hou niet van de kleur rood, ik dacht dat ik dood zou gaan en ik zou nooit meer drugs doen. Ayahuasca was het toch net niet voor mij en mijn puistjes waren er zeker niet door verdwenen.
Komend weekend vlieg ik terug naar Peru. Weer zal ik mijn Noorse docent een tijdje vergezellen, dit keer als mede-begeleider van de groep studenten. Ongetwijfeld gaan ze weer aan de Ayahuasca en kan ik er een leuk artikel over schrijven. Het is echter nog even de vraag of ik mijn no-drugs voornemen voor journalistieke doeleinden zal verbreken.
De belevenissen van Noah zijn te volgen op de website van Trajectum van de Hogeschool Utrecht. Trajectum publiceert elke veertien dagen op woensdag een blog van Noah uit Peru.