Trotseer De Heuvel
Mijn eerste stapjes in Wales zijn gezet. Of beter gezegd: mijn eerste stapjes in Aberystwyth (ja, spreek dat maar eens uit). Iets meer dan twee weken geleden stond ik nog op Schiphol mijn lieve familie en vrienden uit te zwaaien, waarna ik vervolgens een lange reis vol vertragingen en overstappen tegemoet ging. Dat kwam deels misschien ook wel, omdat ik Aberystwyth niet fatsoenlijk kon uitspreken, ik elke keer naar een briefje in een overvolle tas moest graaien om aan te wijzen wat ik bedoelde en ik daardoor meestal mijn verbinding miste. Great!
Hoe dan ook. Nu ben ik er. Echt. Al voel ik me stiekem een beetje misleid. Ik had getekend voor een universiteit à la Zweinstein dichtbij mijn studentenflat. Na twee weken begin ik me te beseffen dat ik dat mooi op mijn buik kan schrijven. Nu blijkt namelijk dat ik niet in het fraaie pand op één minuut lopen bij mijn studentenhuis colleges heb, maar op een immens grote campus boven op De Heuvel. Elke dag, want ja, ik heb hier elke dag colleges, trotseer ik samen met een kudde studenten deze heuvel.
De Heuvel, waarvan ik eerst dacht ‘Peanuts, baby!’, was mijn grootste vijand. Zoals bijna elke Nederlander, ben ik ’s ochtends niet de meest vrolijke persoon. Al sjokkend en mopperend sleepte ik ’s ochtends mijn benen en zware tas achter me aan, terwijl ik deze heuvel beklom. Waar ik beneden aan de heuvel helemaal warm was ingepakt, had ik me tijdens de dodenrit ontdaan van muts, wanten, dikke jas en trui.
Mijn respect groeide met de dag voor alle arme Britse studenten, die geen bus 11 of 12 kunnen nemen, die de hoop op een veilig ritje op de fiets hebben opgegeven (de auto’s stoppen hier niet), die zich door weer en wind 15 minuten lang, met verzuurde benen, omhoog slepen en ondanks al deze ellende blijven lachen.
Maar sinds een paar dagen kan ík zelfs zeggen dat ik blij ben met De Heuvel -ja, echt waar, ik lach nu zelfs tijdens de wandeltocht! De Heuvel is mijn grootste liefde hier geworden Deze work-out is ontzettend goed voor mijn conditie en een mooi excuus om nog een extra brownie naar binnen te werken. Daarbij geniet ik elke dag weer van het gevoel als ik eenmaal boven ben aangekomen (“Yes, I can!”). En na regen komt zonneschijn, want wie omhoog moet, moet ook weer naar beneden!
Volg ook masterstudent Farmacie Emilie van Brummelen die stage loopt in Berlijn en promovendus Thijs Kuipers in Florence.