Verandering begint bij jezelf en is beter dan alleen maar klagen

Studenten wijzen volgens Lukas Brand wel heel makkelijk naar de universiteit als ze geen studieruimte kunnen vinden of de producten in de kantine te duur vinden. Kijk eerst eens hoe je het probleem zelf kunt oplossen.

Het is makkelijk afgeven op de universiteit: zo’n flinke organisatie heeft een behoorlijke vinger in de pap van het studentenleven en daar zijn we het als studenten niet altijd – ik denk eerder altijd niet –mee eens.

Neem die discussie over vlees op de universiteit. Volgens mij heeft DUB nog nooit zo veel reacties op een artikel gehad. Of neem de klassieke klacht over de onderdrukte positie van de student: te weinig geld en het afstuderen moet te snel. En dan altijd weer die berichten over de benarde situatie van de student. Vaak wel wat makkelijke berichtgeving want met drama, spanning en sensatie wekt de student in kwestie uiteraard meer interesse op dan een student met een idealistisch initiatief op het gebied van diversiteit. Als je de klachtenregen een jaar volgt dan is de spanning er voor mij echter wel een beetje vanaf.

Deze week was het weer raak. De JOVD Utrecht zag haar kans schoon wat extra media-aandacht te scoren door mee te liften op het succes van hun Delftse collega’s: de elf gebedsruimtes van de UU (kolf- en EHBO-kamers) kunnen ‘beter dienen als studielokalen, aangezien daar een enorm tekort aan is.’

Weer een klacht over gebrek aan ruimte op de UU, het wordt zo vaak gebruikt dat het bijna een cliché is. Misschien is er inderdaad niet genoeg ruimte om te studeren (vast niet wanneer de tentamens eraan komen), maar is de oplossing dan ieder kwartaal de vinger naar de universiteit te wijzen en om redding te schreeuwen?

Nee, maar het is wel lekker makkelijk en geeft je direct een goed gevoel. Frustraties eruit en als je hard genoeg klaagt krijg je er vast iets voor terug. Dat ‘vrijblijvend geroeptoeter’ schiet wat mij betreft z’n doel voorbij.

Ik begrijp echter dat de kern van deze kritiek niet onterecht is. In de discussie gaat het vaak over fundamentele zaken: de scheiding tussen kerk en staat, keuzevrijheid, toegankelijkheid van het onderwijs en bescherming van de zwakke student. Als je ziet wat in de loop der tijd bereikt is, is dat heel mooi. Dat is niet inwisselbaar en moeten we niet kwijtraken.

Maar veel van wat studenten roepen gaat over de ideale wereld en in de ideale wereld is alles makkelijk vol te houden. Net zo makkelijk als je vinger wijzen en om redding schreeuwen. In het hier en nu is alles lastiger. En lastiger is het ook om die vinger eens naar jezelf te wijzen: wat kan ik doen om de universiteit te helpen?

Te weinig studieruimtes? Kijk eens in een ander gebouw, of op een andere tijd. Of misschien moet je jezelf met hand en tand verzetten tegen alle afleidingen bij jouw thuis en de discipline beoefenen om daar te studeren.

Biedt de universiteit niets voor jouw dieet? Neem dan inderdaad maar iets van huis mee. Studeren te duur of moet alles te snel? Omarm die lening dan en werk genadeloos aan je studie om je toekomst te verzekeren.

Natuurlijk geef ik de universiteit geen vrijkaart om alles op het bord van de student te gooien. Ook de universiteit moet kritisch op zichzelf blijven en de belangen van iedereen tegen elkaar af blijven wegen.

 Voor studenten geldt dat echter net zo goed en dat wordt volgens mij te weinig gerealiseerd. Steek de hand maar eens in eigen boezem. Als je klaagt omdat je echt wil dat er iets verandert, zoek de oplossing voor die verandering dan allereerst eerst eens bij jezelf.