Verkiezingen als een ‘dog and pony show’

Dit jaar ben ik een van de gelukkige studenten die een semester mag studeren aan de University of Oklahoma in Norman. Oklahoma is al jaren een conservatieve, Republikeinse staat en maakt deel uit van de Amerikaanse Bible Belt. Dit laatste was me onmiddellijk duidelijk. Op bijna elke straathoek is wel een kerk te vinden, ik word wekelijks door verschillende Christelijke studentenclubs aangesproken, en de gouverneur van Oklahoma riep afgelopen maand 12 oktober uit tot “Oilfield Prayer Day”. In de peilingen staat Donald Trump op grote voorsprong en het is zo goed als zeker dat hij Oklahoma gaat winnen.

Op de campus is verrassend weinig van de verkiezingen te merken. In september is een groepje Hillary Clinton-supporters een paar uur bezig geweest met het registreren van stemmers en voor de presidentiële debatten werden “watch parties” georganiseerd, maar van campagne voeren lijkt op de campus geen sprake. Bij de vorige verkiezingen was het – volgens mijn Amerikaanse medestudenten- eveneens stil op de campus. Geen posters of protesten voor of tegen Obama, alleen de optie om je als stemmer te registreren.

In het onderwijs wordt er wel aandacht besteed aan de verkiezingen, al is dat niet bij alle vakken het geval. Ik volg het vak American Federal Government waar logischerwijs ieder college wel iets over de verkiezingen gezegd wordt. We krijgen bij de discussies en schrijfopdrachten de vraag voorgelegd om te reflecteren op de huidige verkiezingscyclus. Tijdens de colleges proberen de docenten het gesprek aan te gaan. Daarnaast hoor ik regelmatig woordgrappen over “Make American Great Again” en referenties naar een debat of nieuwe mediaschandaal.

Dat is over het algemeen de manier waarop er over de verkiezingen wordt gesproken: als een grap. Zo zei mijn American Federal Government professor over het laatste debat:

“We’re all curious about what Trump’s going to do in Vegas. He’s going to descend ziplining from the ceiling, Melania’s going to throw an illegal substance in the moderator’s face, and he’s going to hit Hillary with the damn folding chair.”

De verkiezingen worden veelal gezien als een “dog and pony show”, geregeerd door de media. De meeste Amerikanen zijn ontevreden over de keuzes die ze hebben en steunen geen van beide kandidaten. Als ik mijn Amerikaanse vrienden vraag hoe zij denken over deze verkiezingen, krijg ik een eensgezind antwoord: “I feel disgusted.” Trump en Clinton worden beide gezien als corrupte leugenaars die het presidentschap niet waardig zijn.

Voor mij als uitwisselingsstudent is het erg interessant en vermakelijk om de verkiezingen van dichtbij mee te maken. Wel vraag ik me, zeker na het kijken van de presidentiële debatten, regelmatig af hoe het in vredesnaam zo ver heeft kunnen komen. Ik ben dan maar wat blij dat ik uit een land kom waar politici elkaar niet voor “nasty woman” uitmaken.