Zappend door verdwenen landschappen

Aan: Jan@filosofen@uu.nl
Betreft: Zappend door verdwenen landschappen
Bijlage: Tieten van angst

Ha Jan,
Wordt er ergens onderzocht wat de invloed is van al die foto’s en filmpjes waar onze kinderen en kleinkinderen op staan? Wat gebeurt er met ze als ze die bekijken? En zien ze die niet veel te veel en veel te vroeg? Hoe vaak zien ze zichzelf niet terug?

Dat moet toch van invloed zijn op hun ontwikkeling en dat zal toch sporen nalaten. Worden ze er zelfbewuster van? Zijn ze zich eerder van hun identiteit bewust dan kinderen dat vroeger waren?
Dat zijn wat vragen die bij me opkomen als ik zit te kijken naar oude foto’s die ik ooit eens heb meegenomen van thuis.

Van mijn jongste kleinzoon die een jaar en drie maanden oud is, zijn al meer foto’s gemaakt dan er van mij in mijn hele leven gemaakt zijn. Die foto’s van mij zijn ook nooit veelvuldig door mij bekeken. Sterker nog, hij is nu ook al vaker gefilmd dan ik in mijn hele leven gefilmd ben. Met geluid! En hij heeft ook al een paar filmpjes bekeken.

Waarschijnlijk is de eerste keer dat ik mezelf op film zag de film van die voetbalwedstrijd geweest waar we het de vorige keer over hadden. Een voetbalwedstrijd, veertig jaar geleden tussen studenten en professoren van onze universiteit. Vreemde bewegende beelden van een stille wereld.

Na het opduikelen van de film die mijn vriendin gemaakt had en die nooit gemonteerd werd tot een samenhangend geheel, ben ik er weer eens naar gaan kijken. Toen ik hem zag, vroeg ik me af wie daar eigenlijk aan het voetballen is. Ik weet dat ik het ben, fysiek. Ik herken de andere mensen en kan me nog wel herinneren of ik ze aardig vond of niet. Maar dan houdt het op. Wie daar voetbalt blijft een geheim, want ik weet het echt niet.

Hierdoor getriggerd, ging ik op zoek naar een oud fotoboek waar mijn vriendin die oude foto’s die in een ver, ver verleden door mijn vader gemaakt werden, heeft ingeplakt. Meteen duikt de vraag op of ik mezelf op die foto’s herken. Ik weet dat ik er op sta. Maar weet ik dat van mezelf of is mij daar ooit op gewezen. Daar ben jij Hansje. Op de trap van het vliegtuig uit Jakarta. Ja, we vlogen met Garuda (of was het de KLM?) zal mijn moeder tegen me gezegd hebben. We moesten terug naar Nederland en al onze bezittingen achterlaten,

Op de trap staat een familie die helemaal overnieuw moet beginnen. Mijn broer heeft een vrachtwagentje vast. Hij ziet er relaxed uit. Dat is hij gebleven, onverstoorbaar. Mijn zus houdt een mooie pop vast die ze ook van Garuda heeft gekregen, ze is blij. Mijn vader met bagage en mijn moeder met mijn broertje kan ik niet goed peilen.

Ik kijk behoorlijk paranoia.
Door mijn trui zie je de contouren van eenzelfde vrachtwagentje. Ik heb mijn cadeautje verstopt. Dat zie ik ook.
Maar wie staat daar?

Baaierd