Zielloze Drift

De fietsloze Drift is Johannes ten Hoor een doorn in het oog. Hij wil de oude Drift weer terug, met ziel en al.
Op een druilerige namiddag slenter ik over de Drift. Aan de linkerzijde de gesloten deuren van de panden tussen de bibliotheek en de sociëteit van de UVSV. Aan de andere zijde een naakte reling, daarachter de gracht. Twee meisjes lopen me tegemoet, een van hen is blind. ‘Nee, helemaal doorlopen, bij de bibliotheek naar binnen, en dan weer helemaal terug,’ hoor ik de ander uitleggen. Zo moeilijk is het nu ook weer niet.
Ik kan me nog goed herinneren hoe ik als eerstejaars, op mijn eerste studiedag, over de Drift wandelde. Het was er een gezellige drukte. Overal stonden groepjes studenten en de relingen langs de gracht waren bijna onzichtbaar, verborgen achter een grote schare chaotisch achtergelaten fietsen. Zelfs binnen, bijvoorbeeld in de hal van Drift 21, kwam het leven je tegemoet gonzen. Flarden van gesprekken dwarrelden mee naar binnen, broederlijk vergezeld met de geur van sigarettenrook, omdat er weer eens iemand te dicht bij de deur stond te roken. Aan de Drift werd geleefd, zoveel was duidelijk.
Eind vorig studiejaar begon het drama. De eerste symptomen waren knullige kartonnen hangertjes aan het stuur van je fiets. Die vertelden je dat je fiets daar helemaal niet mocht staan, om tal van redenen. En nu, na de zomer, is het nog erger. De deuren van de panden waar college wordt gegeven zijn hermetisch gesloten. Niemand heeft nog een reden er te hangen, te praten, te roken. Een eenzame bewaker hangt Driftig kartonnetjes aan fietsen van brutale geesten die hun fiets toch onbeheerd aan de Drift hebben achtergelaten. Doorlopen, doorfietsen. Dat is alles wat er nog gebeurt. De Drift is van haar ziel ontdaan. Het is een non-place geworden, niet meer dan een ruimte tussen A en B, een te overbruggen afstand.
Ik wil de Drift weer terug, met ziel en al. Er moet iets gebeuren. Ik zat te denken aan een fiets-in – een iets-in werkt altijd goed als je wilt protesteren. Gewoon massaal onze fiets weer tegen de reling van de gracht draperen. Vervolgens voor de deuren gaan staan. Een sigaret opsteken, net als vroeger. Stevig inhaleren en als het echt moet terloops op straat spuwen – want ook dat mag allemaal bij een iets-in. De Drift is van ons studenten, niet van beleidmakers zonder enig gevoel voor nostalgie en esthetiek.
Ik hoop trouwens wel dat er genoeg mensen naar de fiets-in komen. Wacht, ik maak gewoon even een Facebook-evenement.