That’s the question

Studenten die altijd voorin zitten en de vraag van de docent al beantwoorden voordat hij helemaal gesteld is. Ze verliezen op den duur de gunfactor, meent Frank Gerritse.

Natuurlijk, studeren doe je in de eerste plaats voor jezelf. En voor je toekomst. Niet voor je ouders, niet voor je vriendje(s) of vriendinnetje(s). Maar ondanks deze uiterst individuele uitgangssituatie, ben je als student zeker niet alleen. Je hebt te maken met huis- en studiegenoten, werkgroepen en groepsopdrachten. En misschien zelfs wel met verenigingen en vergaderingen.

Het is soms belangrijk om daarbij verder te denken dan het ego en een kleine stapje terug te doen om een ander ook wat te gunnen. Al was het maar omdat anderen jou dan ook weer eens iets gunnen. Zwart op wit klinkt het bijna idioot, zo vanzelfsprekend is het eigenlijk. Toch zit er in elke groep altijd wel iemand die ten alle tijden, rücksichtslos voor het eigen gewin gaat. Het type dat altijd vooraan zit en nog voor de docent zijn vraag heeft afgemaakt het antwoord al door de zaal roept. Of vragen stelt die beginnen met ‘is het niet zo dat..?’ en dan uit het hoofd een halve pagina uit het boek citeren. Niet zozeer om daadwerkelijk een vraag te stellen, maar vooral om eigen kennis te etaleren.

Zulke studenten verliezen binnen de groep doorgaans vroeg of laat de gunfactor. Soms gaat dat geleidelijk, maar vaker is er een exact moment aan te wijzen. De druppel die de emmer deed overlopen. We hadden kleinschalig  onderwijs op de polikliniek. Tussen de patiënten, die wij beurtelings mochten onderzoeken, door gaf de arts uitleg en stelde hij ons vragen. Vragen die, zonder uitzondering, binnen een fractie van een seconde door een en dezelfde persoon op langdradige, pretentieuze wijze werden beantwoord. En dat ging al weken zo.

Na enkele vergeefse pogingen had het merendeel van ons, met inbegrip van de docent, de middag eigenlijk al opgegeven. We zaten bijna gedwee onze tijd uit. De docent is halverwege het stellen van een nieuwe vraag als er naast me alweer aanstalten gemaakt worden antwoord te geven. Plotseling een harde klap. Een van mijn collega’s, normaal de rust zelve, sloeg met vlakke hand op tafel. “Zeg, het is hier verdorie that’s the question niet! Laat die man z’n vraag afmaken en geef een ander ook eens de kans om iets te zeggen!” Of de sfeer in de groep er beter op is geworden, durf ik niet te zeggen. Wel kwam er af en toe ook eens iemand anders aan het woord.

Advertentie