Bier! Seks!

Zaterdagavond zat ik in de bus naar Zeist. Ik was al een klein uurtje onderweg van Queens of the Stone Age in de Ziggo Dome. De reis terug ging soepeler dan ik had verwacht: zonder geprop kon ik zonder problemen in de trein naar Utrecht stappen - er was meer ruimte dan in de Uithoftram om kwart voor negen.

Ik vervolgde mijn reis met de bus en hier stopte mijn ontspannen terugreis. Het was nog niet eens zo heel laat, rond twaalven zoiets, toen een groepje dronken medestudenten zo rond Neude of Janskerkhof bus 50 instapte.

“Bier!”

“Bier!”

“Was dat zachter dan de vorige?”

“BIER!”

“Kom op, dat was toch zachter dan de vorige?”

Ging goed daar, dus. De chauffeur zal er wel aan zijn gewend; hij reed door zonder er ook maar enige aandacht aan te besteden. In de rest van de bus zag je fronsende gezichten, mensen ongemakkelijk wegkijken, zo veel mogelijk proberen om het te negeren.

“SEKS! SEEEEKS!”

Blijkbaar wat er door het hoofd van de gemiddelde mannelijke student omgaat op dat uur. Daar gaat het feestende, borrelende, corporale studentenleven toch ook om?

Op een gegeven moment had iemand, dapperder dan ik, er genoeg van: “Ik begrijp dat jullie het leuk hebben, maar er zitten ook andere mensen in de bus. Dus zouden jullie iets stiller willen doen?”. Hoewel ik deze persoon zeer dankbaar ben door er iets van te zeggen, bleef dit wel in mijn hersenen rondhangen. Waarom is het blijkbaar nodig om allereerst te erkennen dat dit leuk is voor de groep, voordat het oké is om te zeggen dat anderen er last van hebben?

“Niet in de bus barfen, vriend!”

Mijn halte kwam in zicht en ik stapte uit. De groep bleef zitten. Uitstappend zag ik de schreeuwende student met een grote grijns op zijn gezicht. Wat een visitekaartje laten we zo achter van Utrecht en de universiteit, vind je ook niet?