Dames en heren, de UB wordt ontruimd
De laatste tijd heb ik last van deadlines. Om daar iets aan te doen, besloot ik om in de UB te gaan zitten. Wie in de binnenstad een plekje in de UB wil bemachtigen, doet er goed aan vroeg op te staan - niet mijn sterke punt. Maar ik had de volgende dag dus wel een tentamen en zette dus mijn wekker. Ik slaagde erin om stipt zeven minuten over negen in de bibliotheek te zijn. Ik vond een plaats, checkte mijn mail, keek even op Whatsapp, even op Facebook, ik las een paar krantenartikelen en toen was ik helemaal klaar om te gaan studeren. Ik was nog geen twintig minuten bezig toen het omroepsysteem de concentratie van de gehele bibliotheek verstoorde. “Dames en heren, de bibliotheek wordt ontruimd. Laat uw spullen achter en verlaat zo snel mogelijk het pand.” Ik begon meteen mijn spullen te pakken. Om mij heen werd er veelvuldig geklaagd. “Wie haalt het in godsnaam in zijn hoofd om tijdens de tentamenperiode een brandoefening te doen?” Ik kon de tijd die dit ging kosten ook niet missen.
De evacuatie liep gesmeerd, niet zozeer omdat men het serieus nam, het was simpelweg te vroeg in de ochtend om voor te gaan dringen. Het deed me denken aan de dag van de schietpartij in de tram. Ook toen waren er naderende tentamens en was men eerder geïrriteerd dan bezorgd. Universiteitsgebouwen werden afgesloten en we zaten een tijd lang vast. Al snel werd ik gebeld door mijn baas die opende met het understatement van het jaar: “Mathijs, je kan wel een paar uur later komen, ik denk niet dat het druk wordt vanavond”. Na de verwarring in de eerste twintig minuten kon niemand zich meer concentreren en hebben we op de beamer in het lokaal RuPaul’s Drag Race gekeken. (Wie dit niet kent doet er goed aan zich hierover te informeren, je moet het programma zien om het te gelove) De schietpartij was bijna vergeten. Net als toen ging de opwinding in de bibliotheek razendsnel over in ergernis.
Eenmaal buiten zag ik dat de eerste peuken reeds opgestoken waren en om mij heen hoorde ik de eerste suggesties om dan maar koffie te gaan halen. Men maakte er het beste van, maar de gezichtsuitdrukkingen om me heen bevestigden dat zich hier niets minder dan een kleine maatschappelijke ramp had voltrokken. Ik overwoog mijn kansen. Als ze alle ruimtes moesten controleren zou dat tijd kosten. Tijd die ik niet kon missen. Net toen ik besloten had om naar De Uithof te fietsen ,kwam er een man met een groen vestje en goed nieuws: "U kunt weer naar binnen, het was geen oefening, ik herhaal het was geen oefening".
Er klonk een collectieve zucht van opluchting. Het was geen oefening, er was geen controle nodig en het probleem was blijkbaar opgelost, meer hoeft een gestresste student niet te weten. In tegenstelling tot de rest voelde ik een lichte paniek opkomen, ik had al mijn spullen meegenomen dus mijn plekje was niet bezet. Ik vloog de trappen op en trof mijn plekje gelukkig nog leeg aan.Twee minuten nadat ik weer was gaan zitten, arriveerde de eerste laatkomer, tevergeefs op zoek naar een plekje.