De kwetsbare positie van de verticaal beperkte student

Gebaseerd op het regenboogfietspad van een halve kilometer lang in De Uithof, heb ik het idee gekregen dat de Universiteit veel waarde hecht aan diversiteit en inclusie. Toch heeft de UU, naar mijn mening, een groot aantal blinde vlekken. 

Laat me een situatie schetsen: ik ben bijziend en hecht daarom veel waarde aan mijn bril. Ik maak daar dan ook graag gebruik van door bij hoorcolleges lekker achterin de zaal te gaan zitten. Als bètastudent ben ik bekommerd om efficiëntie en als ik dan geld uitgeef aan een bril, maak ik er het liefst zo veel mogelijk gebruik van.  Totdat ik er onvermijdelijk een keer op ga zitten en een nieuwe nodig heb. 

Allemaal leuk en aardig, het ontcijferen van kraaienpoten op een krijtbord is toch ongeacht afstand enigszins onprettig. En dan komt er opeens een of andere hollandse joekel pal voor mijn neus zitten en moet ik de rest van het blokuur vooral tegen een opgeschoren achterhoofd aankijken. En daarvoor ben ik om 7 uur al uit mijn nest gekropen?

Ik ben niet eens zo heel verticaal beperkt. Ik ben 1.61 met een voorliefde voor dikke zolen, dus dat compenseert nog een beetje. Als ik moet zitten, ben ik echter bij lange na niet opgewassen tegen mijn zuivelslurpende mannelijke klasgenoten, je weet wel, het type dat een halve zak bruin brood wegwerkt tijdens lunchtijd. Ik ben een progressieve jongedame, dus ik doe niet aan bodyshamen hoor, daar niet van. Ik ben lactosetolerant, dus het is voor mij geen kwestie van jaloezie. Ik heb echter niet het gevoel dat de universiteit goed op de hoogte is van de strijd die wij, mensen van kort statuur, dag in dag uit moeten voeren. 

Ik voel me dan vaak ook erg gerepresenteerd als ik een vrouwelijke hoorcollegedocent heb. Ik heb namelijk nog geen enkele keer gezien dat een vrouw geen moeite heeft met de veels te hoog gemonteerde schoolborden. Ik vind het toch een beetje amateuristisch. Als ik als kind een manier naar de bovenste keukenkastjes wist te vinden om bij de sinaspril en andere verboden lekkernijen te kunnen komen, moet de universiteit hier vast ook een nivellerende maatregel voor weten te bedenken. Koffieautomaten zonder zuivel zijn al een stap in de goede richting wat betreft preventie, maar in de tussentijd denk ik dat ze ons een paar platformschoenen verschuldigd zijn ter vergoeding van het ongemak. Of tenminste een keukentrapje hier en daar.