De wereld aan je voeten

Het wordt vaak gezegd: 'als je jong bent, ligt de wereld aan je voeten'. De meeste volwassenen dromen weg wanneer je vertelt dat je nog student bent, terugdenkend aan hun eigen studententijd, toen ze nog niet vastgeketend lagen aan een geestdodende baan.

'Koester het maar', zeggen ze dan, 'dit is de mooiste tijd van je leven'. En hoewel ik geniet van deze tijd vol vrijheid, is het juist die overvloed aan mogelijkheden die soms behoorlijk verstikkend aanvoelt.

Ik ben niet de enige die zich op dit begin van het volwassen leven al met stevige levensvragen bezighoudt: 'Wat moet ik hierna gaan doen? Wat kan ik met dit diploma? Heb ik wel de juiste studie gekozen? Waar ligt mijn passie? Kan ik daar wel genoeg mee verdienen?' Spontaan kom je in een identiteitscrisis terecht die je dacht al te hebben overleefd op de middelbare school.

Sociale media helpen zeker niet om al die dilemma’s te tackelen. Sterker nog, het gooit een flinke scheut olie op het vuur. Terwijl je scrolt, vliegen de knappe koppen, nieuwe recepten die je echt móet proberen, work-outs om je spieren te groeien, en de mindset coaches je om de oren—plotseling lijkt alles wat je hebt bereikt in je korte leventje minuscuul.

Wanneer dan ook het welbekende vragenvuurtje op een verjaardag begint met een 'Weet je al wat je wil gaan doen in de toekomst?' bijt ik bijna mijn tong af. Als ik het wist, had ik het je allang verteld. Sterker nog, dan schreeuwde ik het van de daken. 

Ik wil zoveel; een uitdagende baan, mijn hobby’s nieuw leven inblazen (het lijkt al eeuwen geleden dat ik een boek voor mijn plezier heb opgepakt), verre reizen maken om mezelf te ontdekken, al mijn punten halen, goed leren koken, meer tijd doorbrengen met familie en vrienden…de lijst is eindeloos. Toch komt het er vaak niet van; na een lange dag studeren kijk ik meer uit naar een ontspannen avond op de vertrouwde plofbank dan enige vorm van actie ondernemen.

Donderdagavond, terwijl ik de ribben uit mijn lijf dans, realiseer ik waarom wij studenten zo hunkeren naar een knalfeest op z’n tijd; eindelijk je hoofd leeg en voelen dat de wereld aan je voeten ligt.