Een pittige selectie

Campuscolumnist Frank Gerritse moest een pittige selectie doorlopen om toegelaten te worden tot de medische topmaster SUMMA. Selecteren kost energie, maar je hebt de toelating als student wel meer in eigen hand.
Achteraf, eenmaal veilig binnen, zou ik gemakkelijk kunnen zeggen dat het allemaal wel meevalt, maar SUMMA’s uitgebreide selectieprocedure van twee rondes is zwaar. Niet alleen de selectie zelf, maar ook het wachten op de uitslagen is best wel spannend. Dat zijn onzekere, maandenlange weken. Het is inmiddels alweer drie jaar geleden dat ik in dat schuitje zat. Nu loop ik als een halve semi-arts in een witte jas door een ziekenhuis. Tempus fugit.
Selectie aan de poort, of ‘matching’ zoals de UU het tegenwoordig noemt, heeft voor veel mensen een negatieve bijsmaak. Onterecht als je het mij vraagt (niet dat iemand het mij vraagt, maar het ongevraagd ventileren van meningen is nou eenmaal de taak van een columnist). Feit is dat het ten alle tijden beter te rechtvaardigen is om te selecteren op kennis en competenties dan op geluk (loting) en financiën (instellingstarief). Goed, je kunt je twijfels hebben over de uitvoering of over bepaalde criteria. En ja, het is geld- en tijdverslindend voor de organisatie en zwaar voor de kandidaten, maar laatstgenoemden kunnen zich er wel op voorbereiden en hebben het zo toch grotendeels zelf in de hand. Dat is bij een loting wel anders.
Vorig jaar had ik het voorrecht om als surveillant de eerste ronde (een ouderwetse kennistoets en een essay) van de SUMMA-selectie van de andere kant te bekijken. Een interessante ervaring. Dat er bijvoorbeeld zo ontzettend vaak (ruim 200 keer op een kleine 250 kandidaten) naar het toilet werd gegaan viel me, toen ik destijds zelf zat te zweten, helemaal niet op. Als surveillant merkte ik het echter des te meer omdat ik de kandidaten moest begeleiden naar de toiletten. Ik heb vele kilometers gelopen die zaterdagmiddag in maart, best pittig.
Terwijl ik stond te wachten op mijn zoveelste groepje toiletgangers hoorde ik plotseling iemand kokhalzen, snel gevolgd door gekletter. Toen het weer stil werd liep ik, toch wel een beetje bezorgd, naar binnen om te vragen of het allemaal wel goed ging. “Alles goed hoor, maar het is wel erg pittig!” Ik frons. “De toets bedoel ik!”, vult de jongen snel aan, met rood hoofd. Ik knikte en gaf hem een schouderklopje. Hij had gelijk, de SUMMA-selectie is pittig. Zou het doorlopen van dat veelbesproken ‘Matching’-traject ook zo zwaar op de maag liggen?

Campuscolumnist
on 20/03/2013

Campuscolumnist Frank Gerritse moest een pittige selectie doorlopen om toegelaten te worden tot de medische topmaster SUMMA. Selecteren kost energie, maar je hebt de toelating als student wel meer in eigen hand.

Achteraf, eenmaal veilig binnen, zou ik gemakkelijk kunnen zeggen dat het allemaal wel meevalt, maar SUMMA’s uitgebreide selectieprocedure van twee rondes is zwaar. Niet alleen de selectie zelf, maar ook het wachten op de uitslagen is best wel spannend. Dat zijn onzekere, maandenlange weken. Het is inmiddels alweer drie jaar geleden dat ik in dat schuitje zat. Nu loop ik als een halve semi-arts in een witte jas door een ziekenhuis. Tempus fugit.

Selectie aan de poort, of ‘matching’ zoals de UU het tegenwoordig noemt, heeft voor veel mensen een negatieve bijsmaak. Onterecht als je het mij vraagt (niet dat iemand het mij vraagt, maar het ongevraagd ventileren van meningen is nou eenmaal de taak van een columnist). Feit is dat het ten alle tijden beter te rechtvaardigen is om te selecteren op kennis en competenties dan op geluk (loting) en financiën (instellingstarief). Goed, je kunt je twijfels hebben over de uitvoering of over bepaalde criteria. En ja, het is geld- en tijdverslindend voor de organisatie en zwaar voor de kandidaten, maar laatstgenoemden kunnen zich er wel op voorbereiden en hebben het zo toch grotendeels zelf in de hand. Dat is bij een loting wel anders.

Vorig jaar had ik het voorrecht om als surveillant de eerste ronde (een ouderwetse kennistoets en een essay) van de SUMMA-selectie van de andere kant te bekijken. Een interessante ervaring. Dat er bijvoorbeeld zo ontzettend vaak (ruim 200 keer op een kleine 250 kandidaten) naar het toilet werd gegaan viel me, toen ik destijds zelf zat te zweten, helemaal niet op. Als surveillant merkte ik het echter des te meer omdat ik de kandidaten moest begeleiden naar de toiletten. Ik heb vele kilometers gelopen die zaterdagmiddag in maart, best pittig.

Terwijl ik stond te wachten op mijn zoveelste groepje toiletgangers hoorde ik plotseling iemand kokhalzen, snel gevolgd door gekletter. Toen het weer stil werd liep ik, toch wel een beetje bezorgd, naar binnen om te vragen of het allemaal wel goed ging. “Alles goed hoor, maar het is wel erg pittig!” Ik frons. “De toets bedoel ik!”, vult de jongen snel aan, met rood hoofd. Ik knikte en gaf hem een schouderklopje. Hij had gelijk, de SUMMA-selectie is pittig. Zou het doorlopen van dat veelbesproken ‘Matching’-traject ook zo zwaar op de maag liggen?

Tags: campuscolumnist | summa | selectie aan de poort

Advertentie