Even doorzetten

“Yi…”, begon het, toen ik mijn eerste les Mandarijn binnenliep. “…Er, san, si, wu.” Het zijn de eerste vijf cijfers in de taal die ik wilde leren. Maar na vijf hield het niet op. Daarna kwamen 23, 34, 528. Combinaties van getallen passeerden de revue, en ik zat nog niet eens een kwartier in de les. Het tempo was enorm hoog. Net toen ik het gevoel begon te krijgen dat ik de getallen meester was, veranderden we van onderwerp, en verdween het kleine beetje zelfvertrouwen dat ik had opgebouwd door het begrijpen van de structuur van het tellen.

We moesten onszelf introduceren en een mening verwoorden over ons eigen land en het gastland. “Mijn naam is Arthur, en ik vind dat de mensen in mijn land lang zijn. Verder is het weer in Taiwan koud, maar het eten is wel lekker.” Bovendien werd van me verwacht dat ik in een conversatie kon vertellen wat de samenstelling van mijn familie is. Wat nutteloos. Hoe vaak komt in een gesprek met een medestudent het aantal familieleden nou naar boven? Toch werd van me verwacht dat ik deze zinnen en ook andere frases vloeiend kon herproduceren aan het einde van de les.

Verder moest ik het woord trompet kennen. Waar slaat dat op? Wat heb ik nou aan het woord trompet als beginner?

Een paar uur later, aan het eind van de les, was ik gebroken. Ik heb me nog nooit zo incompetent gevoeld na een les. Ik was ondergedompeld in een vreemde taal en het kwam me nu de neus uit. Kan ik nog stoppen en switchen naar een makkelijkere klas? Hopen dat deze vent opeens op vakantie naar Belize gaat? Allemaal gedachten die door mijn hoofd schoten.

Terwijl ik er destijds zo doorheen zat en overwoog om te stoppen, heb ik toch doorgezet.

En nu aan het eind van mijn exchange - ruim vier maanden later - heb ik net het eindtentamen ingekopt. Bovendien kan ik nu een redelijke conversatie houden.

Dat leek heel onwaarschijnlijk, maar het is me toch gelukt.

Dit gevoel kennen we allemaal als studenten. Als we iets nieuws beginnen, weten we niet of we het kunnen. We hebben de neiging om ermee te stoppen omdat we het niet kunnen, want iets niet kunnen is een onprettig gevoel. Maar we zijn mensen. We passen ons aan. En we zetten door.

Iets nieuws leren is alsof je in de koude zee springt. Aan het begin is het zeer onprettig, maar als je je door dat eerste gevoel heenslaat, raak je eraan gewend en is het zo erg nog niet.

Blijf in de storm. En dan opeens is daar de opening, het begrip, het begin van het einde. Je begrijpt iets, en deze surge van voldoening geeft je de rush om lang genoeg bezig te blijven om het volgende te ontdekken. The flood gates are opened.

En voor je het weet, weet je iets nieuws.