Heilzaam vergif
Terwijl buiten de avond valt, danst in de bar van cultuurcentrum Parnassos het kaarslicht op de tafels. Bruce Springsteen zingt over dat waar Bruce Springsteen altijd over zingt. Zijn vrouw is vertrokken, de fabriek is gesloten en het regent ook nog eens. Ooit zou ik in de wereld van Bruce een kroeg willen uitbaten, ergens in een dorp in Nebraska, waar mensen kunnen schuilen voor hun regenachtige bestaan. Voor nu beman ik de bar van een tegenovergestelde wereld. In Parnassos heersen ambitie en zelfontwikkeling. Hier zijn de mensen nog opgetogen over het bestaan. Wel eindigen ze hun dag hetzelfde als Bruciaanse fabrieksarbeiders. Aan de toog.
Op maandagavond vult de houten vloer zich met leden van het Utrechts Studenten Concert. Afgelopen zomer organiseerden zij een opera op vliegbasis Soesterberg, die ik in mijn NRC’tje beoordeeld zag worden met vier van de vijf ballen. Vandaag zijn er audities gehouden voor een nieuwe productie. Hoewel Parnassos geen plek is waar geslachtsdelen op de bar worden gelegd of bilnaad-adjes worden gedronken, is de sfeer vanavond wel heel tam. Nerveuze gezichten verschijnen aan de bar. Gezichten die op een goed resultaat van hun auditie hopen, maar een teleurstelling vrezen. Vanavond schenken mijn collega Jannah en ik glazen vol troost.
Uit de boxen klinkt dezelfde muziek als iedere week. Jannah draait meestal soul, ik rock. In een goede kroeg verandert niet veel - daarom wordt het interieur al eeuwenlang opgetrokken uit hetzelfde bruine eikenhout. Naarmate we dezelfde strakgetapte biertjes als iedere week uit de tap toveren, stijgt ook het geouwehoer in gebruikelijk volume op uit de menigte. Het mogelijke resultaat van de audities verdwijnt even uit gedachten. De avond smelt samen met alle andere maandagavonden. Het leven staat op pauze.
Slechts voor sommigen in deze kroeg gloort een glansrijke carrière in de muziekwereld. De meesten zullen hun ambities zien verschrompelen als het gezicht van Amy Winehouse in haar laatste dagen. Wat dat betreft verschilt de bar in een cultuurcentrum als Parnassos niet veel van een Amerikaanse dorpskroeg vol fabriekloze fabrieksarbeiders, of van elke andere kroeg in de wereld. Overal wordt beschutting gezocht voor de onzekerheid van het bestaan. Misschien genieten alcoholhoudende dranken daarom een wereldwijde status als sociaal geaccepteerde harddrugs. In combinatie met voorspelbare muziek en een eikenhouten interieur, bezitten ze het vermogen om de toekomst te verdrinken in de tijdloosheid van een kroegavond.
Dan slaat de klok één uur. De avond is ten einde. Zodra de laatste gasten zijn vertrokken, schenken Jannah en ik nog een Palmpje voor onszelf in. Een glaasje heilzaam vergif om ons eigen leven op pauze te zetten, voordat ook wij de nacht in fietsen. Hopelijk blijft het droog.