Hoe leer je borrelen?

Het academisch jaar is weer gestart! Met zowel frisse moed als tegenzin zit ik weer in de collegebanken, nu als masterstudent. Lopend door de campus zie ik de groepjes nieuwe sjaars die wegwijs worden gemaakt met hun herkenningsobjecten, van groene vlinderdasjes tot gekke hoedjes. Vier jaar geleden stond ik daar zelf ook (met opblaasbaard!), enthousiast en verwonderd.

Met de mensen uit mijn groepje van de introweek heb ik eigenlijk geen contact meer. Helemaal niet uit slechte wil, maar met een grote bachelor gaat iedereen toch een eigen weg. Contacten onderhouden zichzelf niet en uiteindelijk eindig je met een heleboel vage kennissen (wel toevoegen op LinkedIn voordat het contact verwatert!).

Maar goed: nieuwe ronde, nieuwe kansen. Op weg naar de kennismakingsdag van mijn nieuwe studieprogramma voelde ik niet per se datzelfde gevoel van verwondering en enthousiasme als voordat ik begon met mijn bachelortijd. Ik had er zin in, natuurlijk, maar dat was samen met moeheid en een bepaalde weemoed in het vooruitzicht van dat de laatste stappen van mijn studententijd er nu écht aankomen.

Kleinschaligheid
Een van de dingen waar ik sinds mijn aanmelding het meest naar uitkeek in mijn nieuwe programma was de kleinschaligheid: uiteindelijk is mijn hele cohort ongeveer even groot als mijn groepje van de bachelor-introductieweek. In dat soort kleinere groepen voel ik mij fijn; vooral gecombineerd met dat de master het een langer gezamenlijk programma heeft waardoor duurzame banden kunnen ontstaan.

Al snel moest ik afstand doen van mijn gekoesterde kleinschaligheid: als afsluiting van de eerste dag was er een borrel met alle nieuwe masterstudenten aan het departement Sociale Geografie. En daar raak je me dus kwijt. Mag ik dan even eerlijk zijn? Ik weet helemaal niet hoe je moet borrelen! Na vier jaar heb ik een integraal deel van het studentenleven nog niet te pakken.

Want langs hoeveel borrels komt een gemiddelde student wel niet? Bij verenigingen, netwerkbijeenkomsten en ook na de wat specialere colleges zijn ze vaste kost. Immers gaat studeren misschien wel evenveel over de vrienden die je onderweg maakt als de daadwerkelijke inhoud.

Borrelaar
In de hal van het Koningsberger Gebouw stond ik daar dus, met een biertje in de hand, een beetje te proberen hier en daar een gesprek aan te knopen met mensen van mijn nieuwe master en met wat oude vage kennissen. Geen makkelijke opgave, met de tientallen anderen die op hoog volume hetzelfde doel voor ogen hadden. Ik beweeg mijzelf naar de borrelhapjes, maar na een paar bitterballen (het vega-aanbod is goed!) heb ik er eigenlijk wel genoeg van. Ik zeg een paar nieuwe studiegenoten en wat vage kennissen nog gedag voordat ik het voor gezien laat.

Nieuwe ronde, nieuwe kansen; ook voor de borrel. Maar een nieuwe ronde kan ook gewoon hetzelfde resultaat hebben. Ik ben nog steeds geen borrelaar. Maar dat hoeft ook niet: hoewel het als vanzelfsprekend wordt neergezet in het studentenleven is een borrel helemaal niet de enige manier om nieuwe vage kennissen te ontmoeten en een netwerk op te bouwen. In kleinschaligheid valt meer op te bouwen: dáár kijk ik naar uit.