Huil gerust, ik doe het ook

Haalt de universiteit 2040? Campuscolumnist Niels Peuchen vraagt zich af of onze wereld in 2040 nog wel bestaat. Zeker als je de reacties leest die onder het nieuws staan.

Oorspronkelijk wilde ik in deze column, mijn laatste van het jaar, een openbaring van mijn droombaan forceren. Ik had de geestverruimende middelen al in huis gehaald en ter inspiratie een Bijbel geleend. Maar voordat ik mijn plan kon doorzetten, barstte ik in huilen uit.

Het gebeurde dit weekend, terwijl ik de verschrikkelijke verhalen uit Syrië meekreeg. Over getraumatiseerde kinderen, over de laatste stukjes zeep uit Aleppo en over aangevallen evacuatiebussen. Als tegengif las ik dat de inwoners van het Friese dorp Easterlittens een huis hadden gekocht voor een gevlucht gezin. Toen maakte ik de fout om de reacties eronder te lezen. Het waren geen nieuwe sentimenten; ik weet heel goed hoe sommige mensen over vluchtelingen denken. Toch werd de combinatie van alle ellende en zulk commentaar me te veel.

Dit was de eerste keer dat iets dergelijks me zó beroerde. Ik heb gehuild om slotafleveringen van televisieseries (The Office), bij het lezen van boeken (All the Light We Cannot See) en zelfs bij het aanhoren van een toespraak. Ik heb echter nog nooit gehuild om nieuws en de reacties daarop.

Ik realiseerde me meteen dat deze droevenis niet zomaar voorbij is. Met Trump in het Witte Huis zullen we eerder meer intolerantie zien dan minder. En ook de waarschijnlijke groei van Wilders’ PVV zal de taal in het publieke debat niet ten goede komen. Het idee van verdraagzaamheid vervliegt steeds meer en dat zal de hele wereld raken.

Onze rector magnificus schreef het boek 'Haalt de Universiteit 2040?' Een fascinerend onderwerp, maar mijn zorg was groter. Bestaat onze wereld überhaupt nog in 2040? Of is de aarde voor die tijd al volledig overstroomd/uiteengereten/verworden tot een natte droom voor populisten?

Gelukkig zie ik hoopvolle dingen om me heen. Bewonderenswaardig vind ik de pilot StudentRefugee Community, waardoor vluchtelingen met een verblijfsstatus een kamer kunnen krijgen in een studentenhuis. Bovendien interviewde ik recent de net afgestudeerde Gül, die de app Mattie ontwikkelt om studenten voor afleiding te behoeden. Het helpen van anderen lijkt een rode draad in haar leven: Gül steunt vier goede doelen, is bloeddonor sinds haar achttiende en hoopt met haar Turkse roots een rolmodel te kunnen zijn voor jongeren met een niet-Nederlandse achtergrond. Onze generatie kan iets veranderen, daar geloof ik in.

Daarvoor is het nodig dat we actie ondernemen. Huil gerust, maar maak daarna de wereld beter. Zorg ervoor dat we in 2040 nog luisteren naar elkaar. Ik beloof plechtig hieraan mee te doen. Die droombaan komt daarna wel.

Campuscolumnist
on 21/12/2016

Haalt de universiteit 2040? Campuscolumnist Niels Peuchen vraagt zich af of onze wereld in 2040 nog wel bestaat. Zeker als je de reacties leest die onder het nieuws staan.

Oorspronkelijk wilde ik in deze column, mijn laatste van het jaar, een openbaring van mijn droombaan forceren. Ik had de geestverruimende middelen al in huis gehaald en ter inspiratie een Bijbel geleend. Maar voordat ik mijn plan kon doorzetten, barstte ik in huilen uit.

Het gebeurde dit weekend, terwijl ik de verschrikkelijke verhalen uit Syrië meekreeg. Over getraumatiseerde kinderen, over de laatste stukjes zeep uit Aleppo en over aangevallen evacuatiebussen. Als tegengif las ik dat de inwoners van het Friese dorp Easterlittens een huis hadden gekocht voor een gevlucht gezin. Toen maakte ik de fout om de reacties eronder te lezen. Het waren geen nieuwe sentimenten; ik weet heel goed hoe sommige mensen over vluchtelingen denken. Toch werd de combinatie van alle ellende en zulk commentaar me te veel.

Dit was de eerste keer dat iets dergelijks me zó beroerde. Ik heb gehuild om slotafleveringen van televisieseries (The Office), bij het lezen van boeken (All the Light We Cannot See) en zelfs bij het aanhoren van een toespraak. Ik heb echter nog nooit gehuild om nieuws en de reacties daarop.

Ik realiseerde me meteen dat deze droevenis niet zomaar voorbij is. Met Trump in het Witte Huis zullen we eerder meer intolerantie zien dan minder. En ook de waarschijnlijke groei van Wilders’ PVV zal de taal in het publieke debat niet ten goede komen. Het idee van verdraagzaamheid vervliegt steeds meer en dat zal de hele wereld raken.

Onze rector magnificus schreef het boek 'Haalt de Universiteit 2040?' Een fascinerend onderwerp, maar mijn zorg was groter. Bestaat onze wereld überhaupt nog in 2040? Of is de aarde voor die tijd al volledig overstroomd/uiteengereten/verworden tot een natte droom voor populisten?

Gelukkig zie ik hoopvolle dingen om me heen. Bewonderenswaardig vind ik de pilot StudentRefugee Community, waardoor vluchtelingen met een verblijfsstatus een kamer kunnen krijgen in een studentenhuis. Bovendien interviewde ik recent de net afgestudeerde Gül, die de app Mattie ontwikkelt om studenten voor afleiding te behoeden. Het helpen van anderen lijkt een rode draad in haar leven: Gül steunt vier goede doelen, is bloeddonor sinds haar achttiende en hoopt met haar Turkse roots een rolmodel te kunnen zijn voor jongeren met een niet-Nederlandse achtergrond. Onze generatie kan iets veranderen, daar geloof ik in.

Daarvoor is het nodig dat we actie ondernemen. Huil gerust, maar maak daarna de wereld beter. Zorg ervoor dat we in 2040 nog luisteren naar elkaar. Ik beloof plechtig hieraan mee te doen. Die droombaan komt daarna wel.

Tags: campuscolumnist | bert van der zwaan | vluchteling

Advertentie