Koffiegate

Door mijn voorganger is er op deze plek al veel geschreven over koffieperikelen op de UU. De gifbeker is echter nog niet leeg.

Kent u Café Lodewijk? U weet wel, dat café in de UB in de binnenstad met het bruine interieur, waar je wordt weggejaagd als je geen consumptie haalt en met zeer beperkte openingstijden die steeds beperkter worden? Dan zwijg ik nog maar over de akelige Billiecups die sinds afgelopen zomer verplicht zijn. Los daarvan is het personeel spectaculair. Ik kletste met de mevrouw achter de balie over agressieve honden, chocolatines, en onze vakantieplannen.

Het viel me op dat ze als enige bezig was met de koffiebar zelf. Haar twee collega’s waren bezigom grote thermoskannen koffie in een soort tilbak te laden. Met mijn extreme talent voor het uitstellen van mijn studeerwerk, vroeg ik wat ze daarmee gingen doen.

"O", zei de koffiemevrouw, "Dat brengen we rond."
"O jeetje", antwoordde ik. "Bij het personeel van de bibliotheek?"
"Welnee", zei de koffiemevrouw. "Mensen in de stad kunnen koffie laten bezorgen."

Mijn interesse was gewekt. Begreep ik nou goed dat er twee UU-medewerkers zo ongeveer de hele dag bezig waren met koffie rondbrengen in de binnenstad? Dat beaamde ze. Maar was dat niet een enorm gedoe, om met een karretje over zo nu en dan schots en scheve Utrechtse klinkerstraten te rijden? Er waren regelmatig kannen in de gracht terechtgekomen, gaf ze toe. Daarom hadden ze nu een kar met grote luchtbanden, of gebruikten ze een tilbak als het om een kleine bestelling ging.

Mijn verbazing groeide. Het leek me allemaal bijzonder inefficiënt. Ging het dan misschien om kannen koffie en thee voor vergaderingen van grote groepen? Soms, antwoordde de mevrouw, maar het gebeurde ook regelmatig dat ze maar één of twee kopjes koffie langs moesten brengen. Mijn millennialbrein worstelde hier nog het meest mee: waarom al deze moeite voor een kopje filterkoffie? De koffiemevrouw leek te berusten in de situatie, alsof ze het stadium van verontwaardiging al lang was gepasseerd.

Terug op mijn plek bleef ik nadenken over de diepere vragen. Alle UU-gebouwen waar ik ooit was geweest hadden op zijn minst een dubieuze koffiemachine, en soms zelfs eentje met bonen. En was het niet normaal om een waterkokertje of Nespresso-automaatje op je kantoor te hebben? Zou het onkunde zijn? Ik heb zelf ook wel eens op een stage moeten toegeven dat ik eigenlijk geen flauw idee had hoe ik het filterkoffiezetapparaat moest gebruiken.

En wie kon er eigenlijk koffie bestellen? Zou iedereen die in dienst is van de universiteit van deze service gebruik kunnen maken? Het leek me onwaarschijnlijk. Werkgroepdocenten zijn immers dol op tof doen met hun koffiekaart en ik denk dat opscheppen met coffee delivery tot nog meer ontzag zou leiden. 

Maar toen wist ik het! Dit privilege moet natuurlijk alleen voorbehouden zijn aan hoogleraren. Bij de uitreiking van hun toga zit er een briefje in de zak verstopt, met daarop het nummer van de koffiehotline.