Maak de keuzes die je moet maken

De stroomversnelling bracht me dichter tot de waterval, hoe hard ik ook zwom. Zelfs Michael Phelps was machteloos geweest. Met een laatste burst van energie kon ik met veel kracht en moeite tegen de stroom inzwemmen en me vastklampen aan een rots om uit het water te klimmen. Ik was gered.

Een metafoor voor de periode in mijn studentenleven, toen ik aan het eind van mijn bachelor Farmacie een keuze moest maken die de rest van mijn leven zou bepalen. Daar stond ik dan op de crossroads of destiny. De keus leek voor de hand te liggen. Het pad, dat ik vier jaar daarvoor begonnen was, voortzetten: master Farmacie doen. Maar zo simpel was het niet. Sterker nog, ik kón die keus niet maken. Er was iets in me dat zich hier actief tegen verzette. 

Maar alles om me heen duwde me toch in die richting. Ik had het studeren ergens wel gezien en geen zin om weer vanaf het begin te beginnen - bovendien zagen mijn ouders me graag doorgaan. En wat moest ik anders? Een nieuwe studie doen? Ik had al vier jaar bachelor achter de rug, waardoor mijn stufi bijna op was, en met 22 jaar voelde ik me te oud om me weer onder jonkies te begeven.

Het was een onzekere periode. Ik zat in limbo.

Ik heb me maar voor Drug Innovation ingeschreven, als last resort. En toen heb ik de knoop doorgehakt: een nieuwe studie doen in een andere stad. Ik heb er lang over nagedacht. Helemaal opnieuw beginnen, onzekere toekomst, geen geld meer hebben, naar een andere stad terwijl ik al in Utrecht gesetteld was, blablabla. Maar diep van binnen wist ik dat ik het moest doen. Dat ik ervoor moest gaan. Dat het goed zou komen.

Die beginperiode was zuur. Het voelde als een stap achteruit terwijl ik al zo ver was: je hebt net een bachelor achter de rug en dan ben je weer aan het begin. Maar op een gegeven moment had ik dat punt bereikt waar ik bij Farmacie was gebleven. En nu zit ik hier, als masterstudent Econometrie, en ben ik bijna klaar met deze studie waar ik ondanks alles toch aan begonnen was. Het was de juiste keuze.

Als ik er achteraf over nadenk was die stap zetten logisch. Als ik het niet gedaan had, had ik ermee gezeten. Dus het was óf drie jaar doorbijten, óf de rest van mijn leven met een kutgevoel zitten.

En dat geldt niet alleen voor studie. Stoppen met die baan, die relatie beëindigen, etc. Het is eventjes moeilijk maar daarna ben je blij dat je het gedaan hebt.

Dat ene waar jij over twijfelt, ja dat ene, je weet waar ik het over heb. Diep vanbinnen weet je dat je het moet doen maar toch doe je het niet. Daarop heb ik maar één ding te zeggen:

Doe het.

Hoe valide je redenen (lees: excuses) ook zijn, er is maar één criterium: 

Kun je leven met de spijt als je níet voor de meer moeilijke optie kiest?