Mijn sluitstuk

Laatste columns zijn vaak een beetje zuur. Columnisten worden immers vaker gedumpt door de krant dan dat zij de krant dumpen. Vervolgens proberen ze in hun laatste column door dat liefdesverdriet heen te werken. Sommigen gooien nog een bommetje, schrijven eindelijk over dat ene kritiekpunt dat ze al een hele poos hebben, maar waar ze eigenlijk niet over durfden te schrijven.

Gelukkig ben ik niet zo! Ik zou u nu mijn foute, supergeheime tip kunnen geven tegen de winterdip, kunnen ageren tegen het toestaan van anonieme haatreacties onder DUB-artikelen, of tegen de protesteerhypocrisie van het College van Bestuur, maar ik ben maar een banale studentencolumnist (volgens sommigen).

Studeren is een voorrecht. Je vier jaar - of iets langer - mogen verdiepen in iets wat je meestal leuk vindt en daarbij gesubsidieerd worden door de staat, is een voorrecht. Daarnaast tijd hebben om biertjes te drinken, in een toneelstuk te spelen, op een skateboard te staan, voor een krantje of tijdschrift te schrijven, verdacht goed te worden in biljart of darts of sudoku’s en tijd hebben om echte verbindingen aan te gaan met gelijkgestemde of juist hele andere maar verrassend leuke mensen, is een voorrecht.

De dagen op de universiteit komen ooit ten einde. De meesten van ons stoppen na vier, vijf, of zes jaar om te beginnen met een grotemensenbaan. Een kleine groep fanatiekelingen blijft voor een PhD en eventueel een postdoc, en slechts een handjevol schopt het tot hoogleraar. Wat dat betreft is studeren net als columns schrijven; meestal is de universiteit klaar met jou voordat jij klaar bent met de universiteit.

Onderwijsbezuinigingen en langstudeerboetes raken ons wat dat betreft allemaal: de tijd en de aandacht die we op de universiteit voor elkaar krijgen wordt verkort. Anti-intellectualisme is kapitalisme; want als de studie steeds meer een middel wordt om zo snel mogelijk Private Equity Crypto Assets Hedgefund Capital Market Executive Vice President Elon Musk te worden, dienen studenten zo snel mogelijk de markt.

Ik raak snel in paniek bij sociale gelegenheden en dan begin ik mensen maar grote vragen te stellen. Als ik mensen die gestudeerd hebben vraag wat de gelukkigste periode uit hun leven was, antwoorden ze vrijwel altijd dat het hun studententijd was. Niet de geboorte van hun favoriete kind, hun wittebroodsweken, de dag waarop ze hun motor kochten of hun benoeming tot partner, hoogleraar of financieel directeur.

Misschien is dat romance achteraf - altijd gevaarlijk - maar misschien heeft het studentenbestaan in al zijn variatie wel iets wat de mens gelukkig maakt. Het is natuurlijk niet eerlijk dat dat bestaan niet iedereen gegund wordt, maar vooral is voorbehouden aan kinderen die op hun 11de toevallig wisten hoeveel 5/8e + 3/11e* is en of brood vooral bestaat uit koolhydraten, eiwitten of suikers, of aan kinderen met een hele goede bijlesleraar.

Misschien ageert de huidige regering op filosofische gronden tegen meritocratie, maar ik verdenk ze van ordinair kapitalisme. Ik hoor ze niet zeggen dat we iedereen een dergelijk bestaan moeten gunnen, vol tijd voor zingeving, wijn, verbinding en hobby’s. Niet omdat ze toevallig goed zijn in naamvallen, maar gewoon omdat ze mens zijn.

(*het juiste antwoord is 79/88)