No-show studenten zijn niet alleen een Utrechts probleem

Studenten die zich wel aanmelden, maar dan doodleuk niet komen opdagen. Volgens Niels Peuchen is dat niet iets dat alleen speelt bij Utrechtse studenten, maar heeft het te maken met de tijdgeest.

'No-show studenten zijn typisch voor Utrecht', zo kopte DUB een tijdje geleden. Dat deed me denken aan de interviewserie Utrecht College Tour die ik vorig jaar organiseerde, samen met een aantal medestudenten. Eens in de maand vond een interview plaats en daarvoor maakten we consequent een Facebook-evenement aan. Gaandeweg leerden we dat we het aantal aanwezigen op Facebook moesten halveren om een beeld te krijgen van de daadwerkelijke opkomst.

“Het is de mindset van de Utrechtse student. Veel studieverenigingen kampen ook met dit probleem. In Engeland komt zoiets niet voor”, was het citaat waarop DUB bovenstaande kop baseerde. De student die deze woorden bezigde, klonk behoorlijk overtuigd van zijn/haar gelijk. Huiscartoonist Niels Bongers sprong zelfs erop in met een treffende cartoon.

Toch vroeg ik me af of de student het juist had. Is niet komen opdagen net zo typisch Utrechts als de Vocking-leverworst, het weglaten van de letter 't' aan het eind van de eigen plaatsnaam en de zanger, liedjesschrijver, columnist, radio-dj, tv-presentator, oud-politicus en voormalig schildpadbezitter Henk Westbroek?

Kortom, ik betwijfelde of het no-showgehalte alleen in Utrecht zo hoog was. Afgelopen maart schreef ik immers een column over het NK Treinreizen. Ondanks de vele Facebook-aanmeldingen voor deze landelijke demonstratie viel de opkomst behoorlijk tegen. En dit was niet het eerste studentenprotest waarbij dat het geval was.

Daarnaast vroeg ik me af of Engelse studenten veel betrouwbaarder zouden zijn dan Utrechtse. Daarom nam ik contact op met tientallen Engelse studentenorganisaties. Mijn vraag voor hen: hadden zij ook last van no-showstudenten?

Mijn mails gingen onder meer naar studentenvakbonden, een studievereniging voor studenten Geneeskunde, een studentenkoor, een vereniging voor vrouwelijke studenten in de bètahoek, een club gericht op Koreaanse studenten in Manchester, een LGBTQ-studentenvereniging, een commissie voor studenten die aan 'urban gardening' doen en een vereniging voor studenten met een 'passie voor racen of go-karts'. Ik weet niets van statistiek, maar ik vond dat ik qua diversiteit goed bezig was.

Al snel stroomden de antwoorden binnen. Het was direct raak. Zo schreef een woordvoerder van de King’s College London Students’ Union: "This tends to happen quite often". Een studievereniging Internationale Betrekkingen meldde me dat bij evenementen standaard op slechts een kwart van de Facebook-aanwezigen werd gerekend.

De enige organisatie die het probleem niet herkende, was de Harry Potter-club van Oxford University, wat ik overigens wel snapte. Waarom zou iemand in hemelsnaam een Harry Potter-activiteit overslaan? Al met al werd duidelijk dat niet komen opdagen ook een Engels probleem was.

No-showstudenten zijn dus niet typisch voor Utrecht, maar komen overal voor - in ieder geval in Engeland. Ondanks mijn gelijk stemde deze constatering me treurig. Zijn we allemaal onbetrouwbare millennials? Het lijkt er wel op.

Campuscolumnist
on 21/06/2016

Studenten die zich wel aanmelden, maar dan doodleuk niet komen opdagen. Volgens Niels Peuchen is dat niet iets dat alleen speelt bij Utrechtse studenten, maar heeft het te maken met de tijdgeest.

'No-show studenten zijn typisch voor Utrecht', zo kopte DUB een tijdje geleden. Dat deed me denken aan de interviewserie Utrecht College Tour die ik vorig jaar organiseerde, samen met een aantal medestudenten. Eens in de maand vond een interview plaats en daarvoor maakten we consequent een Facebook-evenement aan. Gaandeweg leerden we dat we het aantal aanwezigen op Facebook moesten halveren om een beeld te krijgen van de daadwerkelijke opkomst.

“Het is de mindset van de Utrechtse student. Veel studieverenigingen kampen ook met dit probleem. In Engeland komt zoiets niet voor”, was het citaat waarop DUB bovenstaande kop baseerde. De student die deze woorden bezigde, klonk behoorlijk overtuigd van zijn/haar gelijk. Huiscartoonist Niels Bongers sprong zelfs erop in met een treffende cartoon.

Toch vroeg ik me af of de student het juist had. Is niet komen opdagen net zo typisch Utrechts als de Vocking-leverworst, het weglaten van de letter 't' aan het eind van de eigen plaatsnaam en de zanger, liedjesschrijver, columnist, radio-dj, tv-presentator, oud-politicus en voormalig schildpadbezitter Henk Westbroek?

Kortom, ik betwijfelde of het no-showgehalte alleen in Utrecht zo hoog was. Afgelopen maart schreef ik immers een column over het NK Treinreizen. Ondanks de vele Facebook-aanmeldingen voor deze landelijke demonstratie viel de opkomst behoorlijk tegen. En dit was niet het eerste studentenprotest waarbij dat het geval was.

Daarnaast vroeg ik me af of Engelse studenten veel betrouwbaarder zouden zijn dan Utrechtse. Daarom nam ik contact op met tientallen Engelse studentenorganisaties. Mijn vraag voor hen: hadden zij ook last van no-showstudenten?

Mijn mails gingen onder meer naar studentenvakbonden, een studievereniging voor studenten Geneeskunde, een studentenkoor, een vereniging voor vrouwelijke studenten in de bètahoek, een club gericht op Koreaanse studenten in Manchester, een LGBTQ-studentenvereniging, een commissie voor studenten die aan 'urban gardening' doen en een vereniging voor studenten met een 'passie voor racen of go-karts'. Ik weet niets van statistiek, maar ik vond dat ik qua diversiteit goed bezig was.

Al snel stroomden de antwoorden binnen. Het was direct raak. Zo schreef een woordvoerder van de King’s College London Students’ Union: "This tends to happen quite often". Een studievereniging Internationale Betrekkingen meldde me dat bij evenementen standaard op slechts een kwart van de Facebook-aanwezigen werd gerekend.

De enige organisatie die het probleem niet herkende, was de Harry Potter-club van Oxford University, wat ik overigens wel snapte. Waarom zou iemand in hemelsnaam een Harry Potter-activiteit overslaan? Al met al werd duidelijk dat niet komen opdagen ook een Engels probleem was.

No-showstudenten zijn dus niet typisch voor Utrecht, maar komen overal voor - in ieder geval in Engeland. Ondanks mijn gelijk stemde deze constatering me treurig. Zijn we allemaal onbetrouwbare millennials? Het lijkt er wel op.

Tags: campuscolumnist

Advertentie