Op zoek naar jezelf
In zijn tomeloze reisdrift laat de avonturier zich geregeld voor andermans karretje spannen. Zo wordt Godfried van Bouillon in een maliënkolder naar Jeruzalem gestuurd door iemand die Pieter de Kluizenaar heet. Frodo Balings zadelt zich zelfs met een lugubere ring op. Volgens een grijze tovenaar moet deze naar Mordor worden gebracht - het Kanaleneiland van Midden-Aarde. De avontuurlijke student is gelukkig niet afhankelijk van kluizenaars of tovenaars. Een jaartje lenen bij DUO volstaat hem om te gaan ontdekken. De wereld, maar vooral zichzelf.
Aan het begin van dit decennium voel ook ik de ontdekkingslust in mij broeien. De 19-jarige ik wil geen nuttige idioot van het kapitalisme zijn, die consumerend en vleesetend Moeder Aarde op haar knieën dwingt. Tijdens een verre reis vindt men zijn ware ik, zo houd ik mezelf voor, waarna ik op het vliegtuig stap.
Vanuit een Australisch dorpje trek ik de bossen in. Hier zal ik één zijn met de natuur. Koortsachtig turend naar de handleiding zet ik in de schemering mijn tentje op. Die nacht doe ik geen oog dicht. In mijn fantasie kondigen krakende takken alsmaar de komst aan van zwervers met vleeshaken als handen. Zodra de ochtend aanbreekt, heb ik genoeg van het één zijn met de natuur. Er is vast een andere manier om mezelf te ontdekken.
In het plaatselijke hostel ontmoet ik een Duits meisje. Zij heeft een busje en wil een schildering van de Aboriginals bezichtigen. Dat klinkt goed. Ook de Aboriginals leefden immers in harmonie met de natuur. Als ik hun culturele schatten bestudeer, straalt er vast iets van hun wijsheid op mij af. Na een fikse tocht door een woest landschap komen we aan bij een van deze schatten: een tegen een rots gekwakt kleurenmengsel. Het geeft blijk van hetzelfde artistieke talent als een verwarde man die het openbare toilet opvrolijkt met een muurschildering van uitwerpselen.
Onze roadtrip eindigt in Adelaide. In het hostel zingen jonge avonturiers ‘Wonderwall’ rond een kampvuur. Ook hier kan ik de slaap moeilijk vatten. Als de bovenbuurman in mijn stapelbed zichzelf al probeert te vinden, dan doet hij dit diep in de vagina’s van backpackende meisjes.
Na enkele maanden zijn mijn drieduizend euro’s op. Heb ik mezelf in Australië gevonden, vraag ik mij in het vliegtuig af, of juist verloochend? Net als mijn linkse studiegenoten doe ik gewichtig over de destructieve uitwassen van het kapitalisme, maar door mijn vlucht naar Australië ben ik verantwoordelijk voor een CO2-uitstoot die gelijk staat aan vijf jaar vleesconsumptie..
Een trip naar Australië biedt inzicht in de vagina’s van rugzakmeisjes en in het al dan niet aanwezige talent van Aboriginals, maar niet in je ware zelf. Ongemerkt ben ik net als Frodo en Godfried voor een karretje gespannen. Niet dat van tovenaars of kluizenaars, maar het karretje van het ervaringsconsumentisme. Ik heb me de nuttige idioot van het kapitalisme getoond die ik vooraf zo verachtte. Toch hoeft de avonturier in mij niet te bedaren. Als ik CO2-neutraal naar Moskou lift en deelneem aan een protestmars van Alexei Navalny, vind ik een Russische cel wellicht wél de ik die ik graag wil zijn.