Opgeruimd staat weer netjes
De opruimbehoefte is met enige vertraging ook in huize Brinke gearriveerd. Het is blijkbaar wat menig Nederlander doet met vrijgekomen thuiszittijd: eerst staren naar de inboedel, daarna de nutteloze spullen daaruit filteren en vervolgens de kringloop daarmee bevoorraden.
Tweede Paasdag was de dag waarop het bij ons gebeurde. De morgen werd begonnen vanuit een ontspannenheid die gepast is voor een vrije dag. De avond ervoor hadden we het laat gemaakt, dus de maandagochtend konden we het niet te vroeg maken. Na een brunch en urenlang lezen begonnen er toch hier en daar handen te jeuken. De grasmaaier werd uit de schuur gehaald. Onbedoeld tuimelden verfblikken en fietslampjes met de grasmaaier en mijn broer mee naar buiten. Mijn broer keek verstrooid naar de voorwerpen die voor de schuurdeur lagen als stille getuigen van de overvolle inhoud van de schuur. Tijdens het maaien ontplooide de gedachte bij hem dat er wellicht het een en ander uit de schuur weggegooid kon worden. Wellicht – want niets was met zekerheid te zeggen.
De schuur werd uitgepakt. Het grasveldje stond vol met planken, kampeerspullen, Afrikaanse krukjes en regenjassen. Mijn ouders werden ter plaatse geroepen om het kaf van de koren te scheiden. Er bleek veel koren tussen te zitten: de teerkwast waarmee mijn vader zijn woonboot teerde, werd nut ingepraat omdat een toekomst op een woonboot niet kon worden uitgesloten. De planken afkomstig van oude boekenkasten zouden in nieuwe boekenkasten ondersteunend werk kunnen verrichten.
Mijn broer en ik pakten de kampeerstoelen uit de schuurinhoud. Onder het genot van een kop koffie beschouwden we vanaf het terras het stokken kiezen van onze ouders. Het tafereeltje bood ons een verklaring voor een welbekend verschijnsel. Mijn broer had vroeger namelijk een stokkenverzameling. Na elke boswandeling nam hij een nieuwe voorraad mee naar de auto. Eerst hadden we een Land Rover Defender, waar alles in paste en dan gooide hij alles naar binnen. De Defender werd echter verkocht, en in de nieuwe auto pasten geen takkenbossen. Hij moest gaan kiezen welke stok hij het mooist vond, en de rest moest hij achterlaten. Aangezien de keuze een lange tijd in beslag nam, had mijn moeder vaak een thermoskan koffie mee. Terwijl mijn broer bij de kofferbak zijn stokken stond te kiezen, zaten mijn ouders op kampeerstoelen voor de auto koffie te drinken.
Nu keken wij naar onze ouders die hun plankjes en potjes kozen. De houtvoorraad van mijn vader is groot en vervult ook een grote functie in huize Brinke. Alles wat valt of niet staat, krijgt een plankje – een plankje biedt uitkomst voor de overbelaste trapleuning of het wankelende kastje. Het is daarom gerechtvaardigd dat van de houtvoorraad vrijwel alles terugkeerde naar de schuur. Voor de terugtocht naar de schuur van de teerkwast, verfblikjes en fietslampjes viel echter geen goede reden te bedenken. Goed, volgende thuiszitcrisis beter.