Partij van de Kledij

Campuscolumnist Dieudonnée van de Willige mocht als student in het studentenpanel voor de visitatie Scheikunde. Ze kreeg vanuit de faculteit een heel nadrukkelijk kledingadvies.
“Geen Spekman-truien!” Zo, die was raak – en nog afkomstig van de hogere bestuurslagen ook. Zoals door Frans Verstraten al zo mooi werd geschetst, vergt een visitatie kennelijk het een en ander aan voorbereiding. Inhoud gaat weliswaar met hoofdletter voorop, maar stiekem lijken de puntjes op de kleine i veel belangrijker. Eén daarvan bleek dus de truienkeuze van ons panelleden te betreffen en ja, ik moet bekennen dat ik daar best nerveus van werd.
Zo kwam het voor dat ik op de bewuste ochtend voor mijn kledingkast stond. In dubio. Geen Spekman-truien. Wat zou Hans Spekman aantrekken als hij zich in mijn garderobe mocht uitleven? Mijn oog viel onmiddellijk op een reeks zwart-witte truien uit de jaren ‘80, gebreid met pied-de-poule motieven, Eiffeltorens, namen van modesteden. One size fits all – dus ook Spekman. Goed, die vielen dus af. Eigenlijk kon ik me het overgrote deel van mijn kleding niet voorstellen op welk lid van de PvdA dan ook, dus ook geen Diederik Samsom in oranje MC-Hammerbroek of Nebahat Albayrak in gouden suède vissenjas. Een Plasterkhoedje bezit ik helaas niet. Misschien lag daar ook de kern van mijn probleem: mijn notoire wansmaak. Enfin, het is voor het goede doel, dus even doorbijten en toch de quasi-formele outfit uit de mottenballen halen.
Helaas was er van enige formele noch professionele uitstraling geen sprake. Het lukte de plaatselijke hoosbui waar ik doorheen was gefietst namelijk niet om mijn hooikoortsaanval te temperen, maar wel het effect van mijn zorgvuldig gekozen kapsel en nette broek. Huilend en met rode ogen schoof ik aan bij de overwegend Vlaamse visitatiecommissie – achter een bordje waarop “Dieudonné” te lezen was. Een ieder met kennis van de Franse taal zal het onmiddellijk opvallen dat het hier de mannelijke variant van mijn naam betreft, wat als kers op de taart de hele vertoning nog nét een tikkeltje belachelijker maakte. Ik was er niet fier op.
Gelukkig was de visitatiecommissie positief tijdens de voorlopige evaluatie. Geheel terecht overigens, want zelfs zonder opsmuk staat het scheikundeonderwijs hier als een huis. Toch heb ik stiekeme hoop dat de ‘opmerkelijke acceptatie van excentrieke studenten’, in het bijzonder dat huilende manneke in vrouwenkleren, een positieve aantekening heeft opgeleverd. Weten zij veel. Desalniettemin lijkt het me een beter idee dat iedereen in het vervolg aantrekt waar hij of zij zich goed bij voelt – een poppenkast creëer je anders hoe dan ook. Wat dat betreft gaat dhr. Spekman het nog ver schoppen. Mijn zegen heeft hij!