Stress is een keuze
Laatst vertelde een vriendin van mij dat ze een test had ingevuld waarin werd gemeten hoe stress- en traumagevoelig iemand is. Na de test was ze twee dagen in paniek door haar slechte score. Nou doet ze toevallig een bestuursjaar, dus haar gemiddelde week bestaat uit besturen, borrels en brandjes blussen. Maar een algoritmische bevestiging van haar chaotische schema was toch confronterend.
De laatste tijd duikt het overbekende fenomeen ‘studentenstress’ op in mijn eigen omgeving. Ik wist al dat het bestond, maar nu heb ik het voorrecht om het van dichtbij te kunnen observeren. Vrienden en huisgenoten gaan met bosjes ten onder aan hun drukke leven. Steeds vaker dwalen hun blikken tijdens een gesprek af naar hun telefoon. Steeds meer afspraken hebben zowel een begin- als een eindtijd. Steeds vaker is uitgaan gewoon maniakaal zuipen, als uitlaatklep voor de spanning.
Nu ik een tijdje heb kunnen observeren, ben ik tot een conclusie gekomen: het zijn allemaal mietjes. Kwetsbare schepseltjes die zodra ze een beetje werk moeten verzetten als klaproosjes verwelken. En och, de dingen die ze allemaal moeten doen. ‘Hun studie’ noemen ze dan, alsof ze daar niet voor gekozen hebben. Het woord ‘commissie’ valt ook vaak, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik niet precies weet wat het inhoudt. Van buitenaf heb ik wel het idee dat alcohol een grote rol lijkt te spelen, maar verder is het idee mij niet duidelijk. Het volgende wat langskomt is ‘een sociaal leven’, maar ook dat begrijp ik niet helemaal. ‘Een sociaal leven’ en ‘vrienden’ wordt namelijk vaak apart genoemd in de opsomming, wat blijft er dan nog over van dat sociale leven? Na ‘vrienden’ volgen meestal nog een paar zaken, ‘werk’ bijvoorbeeld, maar ik haak al af. Mijn blik dwaalt onherroepelijk af naar mijn telefoon. Steeds dezelfde klachten, ik maak mijn excuses en vertrek.
Stress is een keuze en wie dat ontkent moet zijn agenda eens goed bekijken. Ik denk dat de meeste studenten die drukte stiekem wel lekker vinden. Want als ze me met vlakke stem en lede ogen vertellen dat ze er helemaal doorheen zitten, detecteer ik toch altijd een zekere trots in hun stem. Trots omdat ze er toch maar mooi alles uit halen. Dus als je weer eens een tirade van een medestudent aan moet horen, heb dan niet te veel medelijden voor de kuil die ze zelf gegraven hebben. Studenten zijn masochistische types en ik kan het weten. Door drie vakken te volgen, te werken, vrienden te zien, te trainen, te daten, te coachen en columns te schrijven was ik de afgelopen weken een geagiteerd hoopje stress. Ik moet het einde van het blok halen, maar eerst het einde van de week. Het gaat wel lukken, hoop ik. Het einde is bijna in zicht, maar tussen nu en vrijdag liggen nog een paar deadlines.