Therapie

Eindelijk een helemaal vrije dag en wat doe je dan? Campuscolumnist Dieudonnée van de Willige bood zich aan voor de wetenschap, als proefpersoon.
Enige tijd geleden werd ik geconfronteerd met een vrije middag. Spontaan, dus echt vrij: geen afspraken, geen proeven, geen enkele verplichting. Haast euforisch kwamen de ideeën bovenborrelen – nu kon ik eindelijk… En nu zou ik… Laat ik dan... Ja, wat eigenlijk? Op enkele enthousiaste zinsneden na, ontbrak me iedere (z)ingeving.  Want wat doe je in hemelsnaam met vrije tijd?
Heel triest, inderdaad. Dat gat waar pensioengerechtigden opeens in donderen, die van ellende niet meer weten wat te doen en dus hele dagen apathisch op een stoel zitten of achter hun partner aanlopen. Als pensionado is dat waarschijnlijk vervelend, om daar begin twintig mee in aanraking te komen is ronduit sneu. Tel daarbij op dat Baaierd me er haarfijn op wijst dat mijn tweede naam letterlijk saai is, en de ellende is compleet: ik voelde me rijp voor de psycholoog.
Helaas is het een dure aangelegenheid om op een stretchsofa door de mangel te worden gehaald. Gelukkig was ik de middag ervoor wezen lunchen in het Educatorium, waar de flyers met Dagobert Duck en eurotekens erop moeilijk te negeren waren. Snel geld verdienen met simpele onderzoekjes, vanaf heden ook in het Kruytgebouw – ach, daar moest ik toch nog even zijn. Ik besloot dus om op mijn vrije middag de wetenschap te dienen, omdat dat nou eenmaal nobeler klinkt dan snel geld verdienen. Daarnaast bood het een uitgelezen mogelijkheid om alvast te wennen aan psychologen en sociale wetenschappers. Voor later, dus...
Ik werd met open armen ontvangen. “Mogen wij de vrouw?”, vroeg de jongen die me de wachtruimte binnenloodste. Pardon? De andere studenten vonden het prima, maar ik was van harte welkom om de rest van de middag aan alle onderzoeken mee te doen. “Ach, ik heb de tijd,” was zelden een zieligere uitspraak dan op dat moment. Vijf onderzoeken later had ik van mijn innerlijke bejaarde geen last meer. Chocolade eten, tijdschriftjes lezen, Tetris spelen, taalspelletjes doen, zo snel mogelijk op een toetsenbord rammen, nog meer spelletjes – was dit het leven van een proefpersoon? Ik had het me toch minder rooskleurig voorgesteld. Bovendien begon het ergens vaag weer te dagen: dát zijn de dingen die je op een vrije dag ook doet! Alleen krijg je er dan geen twintig euro en – in mijn geval – een gratis bezoek aan de psycholoog bij. Achteraf gezien een hele goede beslissing. Zijn de vrijetijdsexperts al op de hoogte van deze mogelijkheid? Probeer het eens!