Tijd om volwassen te worden
'De meeste 27-jarige mannen die naast zich tasten in bed, voelen de borsten van hun vriendin. Michiel niet. Zodra hij naast zich tast, voelt hij een flesje Maggie, waarmee hij nachtelijke loempia’s bedruppelt. Het is triest.'
De laatste tijd hoor ik een stem in mijn hoofd die mijn leven lijkt te recenseren. Erg vervelend, want hij houdt me wakker ‘s nachts. Vluchtig tast ik onder de lakens. En inderdaad, het dopje van een fles Maggie streelt tussen mijn vingertoppen.
Mijn leven is rustig. Ik studeer een beetje, tap wat biertjes bij Parnassos en als ik geen zin heb om vroeg op te staan, lig ik tot het middaguur in bed een literair boekje te lezen. Ik hou van mijn leven. Ik hoef niet zo nodig carrière te maken, of een vriendin die Boer Zoekt Vrouw met mij wil kijken en met wie ik ingewikkelde curry's moet koken.
Als ik voor mijn wastafel sta en mijn 27-jarige kop zie in de spiegel, hoor ik hem weer. De stem. ‘Michiel hoeft niet zo nodig carrière te maken. Hij leest liever literaire boekjes. Ondertussen financieren de belastingbetaler en zijn ouders al zeven jaar zijn diverse pretstudies. Anna Karenina gooit zichzelf na 700 pagina’s gejammer voor de trein. Michiels leven nadert een pagina waarop hij aan een nieuw hoofdstuk moet beginnen, dan wel moet overwegen om haar voorbeeld te volgen.'
Het mag van mij wel wat minder cru, maar misschien heeft de stem een punt. Ik zie mezelf als een belezen non-conformist, maar als je op je 27ste een vaste kijker bent van de nachtelijke herhaling van Jinek, met een blik Dors ter hand, ben je dat dan wel? Of ben je een latente werkloze die zichzelf voor de gek houdt? Kennelijk identificeer ik mezelf niet alleen als individu, maar ook als onderdeel van de samenleving. De stem van de meritocratie heeft zich onverbiddelijk in mijn hoofd genesteld. Het moment nadert om de posters met schaars geklede vrouwen van de muur te trekken, de draagtijd van mijn onderbroeken tot één dag te beperken en het flesje Maggie in een keukenkastje op te bergen. Het moment nadert om volwassen te worden.
Het is eveneens een geschikt moment om het stokje van campuscolumnist over te dragen aan mijn opvolger. Vanaf nu richt ik me op het afstuderen. Wie weet word ook ik binnenkort wakker naast de nutteloze bollen vetweefsel van een geliefde - zolang ik haar nutteloze bollen vetweefsel natuurlijk geen ‘nutteloze bollen vetweefsel’ noem in haar bijzijn. We zullen een te dure huurwoning betrekken, ingewikkelde curry’s koken en wellicht zelfs afstemmen op Boer Zoekt Vrouw. Het is niet ondenkbaar dat ik dan net als Anna Karenina toegeef aan de stemmen in mijn hoofd en het spoor op zoek. Niet om mezelf voor de trein te gooien, maar om deel te nemen aan het forenzenbestaan. Het zal het begin zijn van een nieuw hoofdstuk. Ik zie jullie daar.