Vertel vanaf nu de waarheid

Om eerlijk te zijn, lieg ik nogal wat. Niet altijd, maar wel vaak. Het zijn geen grote leugens van het soort dat zoveel tijd in beslag kan nemen. Ik houd er bijvoorbeeld geen tweede vrouw en kinderen op na (ook geen eerste overigens). Ik heb ook geen wietplantage in mijn garage (en ook geen garage). Ik lieg - heel doorsnee - als ik te laat ben, als ik geen zin heb, als mijn verhaal niet goed genoeg is, als ik iets niet weet en ook als het volstrekt onnodig is.

Laatst betrapte ik mezelf erop dat ik loog over hoe vaak ik in het mausoleum van Lenin ben geweest. ‘Twee keer’, is het echte antwoord. Maar iedereen begrijpt  dat ‘twee keer’ geen goed aantal is voor bezoeken aan de laatste rustplaats van de grondlegger van de Sovjet-Unie. Met minder dan drie zou het verhaal onherroepelijk in elkaar zakken, dus voor ik er erg in had besloot ik dat ‘drie’ een veel beter aantal was. Maar terwijl ik dat zei, dacht ik al: ‘Waar is dit in godsnaam voor nodig?’

Ik heb me voorgenomen om te stoppen met liegen. Niet zozeer omdat het slecht is of omdat het nodeloos leed bij anderen veroorzaakt, maar omdat het nergens voor nodig is. Een groot gedeelte van onze leugens zijn zozeer ingeburgerd dat iedereen weet dat iedereen liegt, wat heeft het dan nog voor zin?

Mochten meer mensen zich hierin kunnen vinden, dan heb ik het volgende voorstel. We beginnen allemaal te stoppen met liegen tegen docenten. Zelf lieg ik bijvoorbeeld tegen docenten in ruil voor uitstel en met mij vermoedelijk vele anderen. Ik denk eigenlijk dat docenten weten dat de student tegen hen liegt, maar dit is het mooie: docenten zijn doorgaans lieve mensen. Zij zijn mensen die ook wel begrijpen dat ik een chaotische dweil ben die het niet kan opbrengen op tijd met zijn opdracht te beginnen. Ze zijn mensen die meestal best een deadline willen uitstellen als dat betekent dat ze een minder afschuwelijk artikel moeten beoordelen. Ze zijn vaak gewoon nette, lieve mensen.

Wat als de student nou gewoon besluit om de waarheid te spreken? De eerstvolgende keer stapt de student na zijn hoorcollege op zijn docent af. “Ja, ik wilde eigenlijk vorige week beginnen met mijn essay, maar op de een of ander manier heb ik vooral willekeurige wikipediapagina’s gelezen en mijn inbox opgeschoond. Ik heb nu wel een interessant onderwerp gevonden en ik zou er toch graag een goed essay van maken. Zou ik misschien twee dagen uitstel kunnen krijgen?” De docent, de lieve mens die hij is, zegt toe. Hij is verrast dat iemand simpelweg de waarheid spreekt en de student voelt zich rot. Deze keer echter niet omdat hij gelogen heeft, maar omdat heeft moeten toegeven dat hij geen ruk heeft uitgevoerd.

Bijsluiter: de auteur van dit stuk kan niet aansprakelijk gesteld worden voor niet behaalde studiepunten, ongemakkelijke gesprekken en interacties met non-lieve docenten.