Voor de afwisseling
“Waarom gaan we die kant op papa?” Een jongen op zijn mountainbike staat midden op de weg stil, in de veronderstelling dat ze linksaf zouden gaan, maar hij ziet zijn vader rechts gaan. Ik rem af om niet boven op de mountainbike te belanden. De vader antwoordt: “Voor de afwisseling.” En hij rijdt de weg verder in, wetend dat zijn zoon hem zal volgen. Ik rijd achter hen aan de weg in. Inderdaad, ook voor mij niet de normale weg naar het station, maar vandaag heb ik zin om eens deze weg te nemen. Voor de afwisseling.
Afwisseling; misschien is dat wat we het meest missen als we elke dag thuis zitten. We missen de vriendin die even blijft hangen om te vragen hoe je vakantie was, de onvoorziene omleiding die ervoor zorgt dat we een kwartier te laat op college komen. We hebben een verzetje nodig, nieuwe prikkels die weer inspiratie en moed geven en een fris tegengeluid laten horen, zodat we niet ons platgetreden paadje opnieuw bewandelen. Of in ieder geval: zodat we eens de boom zien staan naast ons platgetreden paadje. Een boom waar we al zo vaak onderdoor zijn gelopen dat die ons niet meer opvalt.
Mijn afwisseling lag deze week in een ontmoeting met een mbo-student Verpleegkundige. Via onmogelijke wegen waren we in contact gekomen en aten we een broodje Mario waarbij we constant met onze voeten stampten om niet versteend te raken (alleen al voor onze lichamelijke gezondheid zou het goed zijn als er weer eens een restaurant zou mogen openen). Afijn, ondanks kou en corona hadden we een inspirerende ontmoeting, die ervoor zorgde dat de afstand niet meer merkbaar was en warmte uiteindelijk de boventoon voerde.
Ik vond het verfrissend om eens te horen van een mbo-student en haar studententijd. Hoe de mbo-scholen hun onderwijs geregeld hebben en hoe zij leert op haar stage. Haar verhaal over haar leven deed mij vragen stellen bij de studententijd van universitaire studenten. Ze rijdt op haar scooter naar school (waarom rijden universitaire studenten eigenlijk bijna nooit op scooters?), heeft vier jaar lang dezelfde leraren (waarom switchen universitaire studenten elk blok van leraar?) en nodigt ze haar vrienden van haar opleiding thuis-thuis uit (waarom zien ouders van universitaire studenten de vrienden van hun kinderen pas op een 21-diner?).
Als ik iemand spreek die een compleet ander leven heeft dan ik, word ik weer even stilgezet bij wat ik voor waar aanneem in mijn leven. Wat voor mij voor de hand ligt, ligt voor haar in de hoek, en vice versa. Door mensen te spreken die het leven anders ervaren dan ik – mijn oma, een mbo-student, een vrijwilliger bij het Leger des Heils – blijf ik mijn eigen leven bevragen. Om erachter te komen of logisch eigenlijk wel logisch is.
Nou, met zo’n aanloop kan ik vast een mooi einde breien aan mijn carrière als campuscolumnist. Ik heb ervan genoten om elke keer te mogen schrijven, en nog meer van jullie lezersaandacht! Bedankt voor alle reacties en jullie stimulatie, het was mij een waar genoegen! En veel plezier met het horen van de nieuwe stem die de campuscolumnist van 2021 zal laten horen. Hopelijk verfrist het andere gezichtspunt van een nieuwe schrijver jullie, en geeft de afwisseling jullie nieuwe inzichten!
Wil je weten wat Francis in haar vorige blogs heeft geschreven? Klik hier voor een overzicht.