Waar de stroom van het leven je naartoe voert

Ik wacht met spanning af. Dit was het moment. Na maanden onzekerheid, kwam er nu duidelijkheid. “Het bleek dus een masterstudent”, klinkt het. Ik ben een masterstudent, denk ik nog. Dat kan ik zijn. “en wel…”, vervolgt de stem “…Arthur.” Mijn naam, ze hebben mijn naam gezegd! Ik heb gewonnen! Dat was het dan. Ik ben de Campuscolumnist 2017. Omdat er ook een financiële prijs bij inbegrepen zit, kan ik me nu dus voorstellen als professioneel auteur. Arthur the Author.

En nu zit ik hier, bijna een jaar later, mijn carrière als campuscolumnist ten einde. Wie had gedacht dat ik hier zou zitten. Ik zeker niet; zo veel deed ik nooit met schrijven. Maar op een gegeven moment toen ik in bed lag met een gebroken been en me stierlijk verveelde, pakte ik mijn laptop erbij en schreef ik een gedachtespinsel op.

De eerste stap was gezet. A small step for man, but a giant leap for a writing career.

Toen ik eenmaal íets op papier had gezet, was het schaap over de dam en deed ik het vaker. Een observatie, een gevoel, wat dan ook. Ik schreef regelmatig. Niet lang; een paar minuutjes, een gros woorden. Maar op deze manier begon ik wel mijn vaardigheid op te bouwen. Geleidelijk werd ik beter.

En toen ving ik een glimp op van een schrijfwedstrijd; de wedstrijd die ervoor heeft gezorgd dat je dit leest. Daar ik een paar maanden al regelmatig iets neerkrabbelde, was het een no brainer om mee te doen. En toen won ik opeens! Omdat ik mijn kunst genoeg had getoond op het moment dat het ertoe deed, kon ik de kans pakken.

Grappig hoe het leven kan lopen. Van vijf minuutjes iets typen tot woordkunsten voor de hele universiteit. Ik had nooit de ambitie er iets concreets mee te bereiken: Ik lig in bed - ik verveel me - ik ga iets opschrijven. Maar elke deur die je opent, brengt je in een ruimte waar nieuwe deuren op je wachten.

Zie het als een wandeling op het strand terwijl je naar de grond staart. Het enige wat je ziet, is de ene voet die zich voor de andere neerzet; het heden. Maar als je je omdraait zie je wat voor reis je achter de rug hebt.

Achteraf gezien lijkt het logisch dat ik hier ben beland; je kan de lijntjes verbinden. Het ene leidde duidelijk naar het andere. Maar op het moment zelf had ik geen idee.

Probeer dus iets nieuws.

Wie weet waar de stroom van het leven je naartoe neemt.