Wacht niet op rood – kijk niet op of om

Pas was de trapper van mijn fiets vastgeroest. Mijn fietstochten waren in deze tijd onaangenaam verlengd en uitermate vermoeiend. Een vastgeroeste trapper kan namelijk geen rondjes draaien, waardoor ik telkens mijn voet moest optillen om een rondje te trappen. Ik voelde mij vaak gepasseerd en kon de snelheid waarmee andere studenten naar De Uithof sprinten niet bijhouden. Gelukkig hoefde ik niet naar De Uithof – maar goed, ook het fietsverkeer dat stad inwaarts gaat, houdt van doortrappen.

Ik maakte zelfs eens mee dat ik van rechts werd ingehaald. De bezwete jongen had geen boodschap aan mijn aanwezigheid, hij concentreerde zich volledig op het fietswerk waarmee hij bezig was. Mijn hoop is nog steeds dat hij mij simpelweg niet zag. Misschien had het te maken met het weer – het regende – of was hij verliefd. Hoe dan ook, hij was ervan overtuigd dat hij niet per se de omweg via mijn linkerkant hoefde te maken om voor mij te komen.

Ja, het is een bijzonder fenomeen, die Utrechtse fietscultuur. Botsingen zijn ook geen uitzondering. Ik zag eens een Engelsman die linksom de straat wou oversteken. Hij was overduidelijk Engels, want hij probeerde zijn rechterhand uit te steken. De beste man was geduldig aan het wachten tot een stroom fietsers voorbij zou zijn, maar zijn beleefdheid veroorzaakte juist een kettingbotsing achter zich. Uiteindelijk moest de wegenwacht ter plaatse komen om de fietsers op de been te krijgen en het fietsverkeer weer in normale banen te leiden.

Duitsers zijn wat dat betreft capabeler om mee te doen in het Utrechts fietsverkeer, ze zijn natuurlijk gewend aan hoge snelheden. Het probleem met hen is weer dat ze zich strikt aan de regels houden. Ik was eens getuige van een harde botsing toen een Duitser stopte voor het rode licht. De fietser die achter hem volgde, zag dat niet aankomen, en belandde achterop het rekje van de Duitse fietser.

Fietsen op zich is zo moeilijk niet, maar elke vreemdeling in Utrecht zal er aan moeten geloven – de best aangepasten overleven, anderen niet. Studenten lopen daar nog al eens tegenaan wanneer ze in Utrecht komen studeren. Gelukkig is er een innovatieve student met het idee gekomen om een fietsschool te starten, waarmee je gezamenlijk (vaak in groepen van 5 à 6 personen) door de stad leert fietsen, achter een leraar aan. Het is zeker aan te raden, vooral als je nieuw bent in Utrecht. Iedere donderdagavond rond spitstijd wordt de stad driemaal doorkruist, en de avond wordt afgesloten met een borrel op een bierfiets. Een studentenfietser mag examen doen wanneer er in de woonplaats waar hij of zij vandaan komt minstens drie keer een opmerking wordt gemaakt over veranderd fietsgedrag.

Ja, het is een bijzonder fenomeen, die Utrechtse fietscultuur.