Wij zijn bevoorrecht
Er is een probleem in Nederland, en volgens 9.804 studenten is dat het collegegeld. De kwaliteit van het onderwijs is achteruit gegaan met de digitalisering van de colleges en de 9.804 studenten vinden dat de overheid voor zulke versoberde lessen geen 2.143 euro kan vragen.
Is dat het werkelijke probleem in Nederland?
Het is vervelend om geen lessen meer op locatie te hebben; om de docent niet rechtstreeks een vraag te kunnen stellen, zonder eerst een ongemakkelijke stilte te doorbreken. En om alleen je koffie te halen tussen de colleges door is ook niet alles. We missen de gezelligheid van de studie, het gezamenlijk genot van een klas die iets nieuws leert. En de kwaliteit van het onderwijs is niet meer als voorheen, dat moet ik Bas Cornelissen nageven.
Maar goed, ons fietsverhuurbedrijf is niet failliet, wij zitten niet al maanden in eenzame isolatie, wij hoeven niet weken te revalideren nadat Covid-19 ons getroffen en gevloerd heeft. Sterker nog, de gemiddelde student die dit leest heeft een dak boven het hoofd, een familie, elke dag te eten en over het algemeen ook nog wel een toffe studentenvereniging waar elke week een gezellige borrel is – zij het op 1,5 meter afstand.
We zullen er wat harder aan moeten trekken dit jaar, dat is waar. Maar is nu onze toestand hét grote probleem van Nederland? Het feit dát je mag en kunt studeren is heel bijzonder. Je hebt de hersenen, de capaciteit, het geld, de tijd, de energie, de ruimte, de externe stimulans om jarenlang ’s ochtends na een goed ontbijt achter een laptop te kruipen in plaats van kleren te naaien in een bedompte fabriek in Bangladesh.
Ik werkte deze zomer in revalidatiecentrum De Hoogstraat. Voor een tientje per uur moest ik de revalidanten eten geven en de keuken schoonhouden. Het was gemoedelijk, soms zat ik een half uur niets te doen omdat de aanrechtbladen glinsterden en de revalidanten vol zaten. Toch kon ik er niet tevreden mee zijn; ik heb een hekel aan die lange gangen, de stoelen die allemaal dezelfde kleur hebben, de geur van groene zeep. Ik was blij dat ik na de vakantie weer in het werk van Shakespeare kon duiken.
Het is een voorrecht dat ik, als een baantje mij niet aanstaat, na verloop van tijd kan zeggen: ik stop ermee, ik ga weer studeren. Het is een voorrecht dat wij überhaupt kunnen studeren. Die 2000 euro betaal je niet alleen voor het onderwijs. Je betaalt ook voor toegang tot kennis en voor een diploma – en daarmee zekerheid op de arbeidsmarkt, de mogelijkheid om een baan te zoeken die je écht leuk vindt en die waarschijnlijk ook nog eens een prima salaris oplevert.
Wij mogen studeren, wij mogen bezig zijn met onderwerpen die ons werkelijk interesseren. Heel Nederland zit op dit moment diep in de penarie. We mogen ons volgens de koning voorbereiden op een ‘zware economische terugslag’. En van alle zzp'ers, horecabedrijven, ouderen en minister-presidenten hebben wij op dit moment de minste penarie te verduren. We mogen nog steeds doen wat ons werkelijk interesseert. En dat is soms best pittig. Maar daarvoor worden we ook opgeleid; om door te zetten als we geen motivatie meer hebben, om het werk van de docenten te waarderen en om te blijven leren – al zijn de omstandigheden niet optimaal.