Zo schrijf je je scriptie

“Over tien minuten gaat de bibliotheek sluiten.” Ik schrik wakker uit mijn dagdroom, en kijk op de klok. Fucking tien voor half elf. Ik alt-tab naar mijn geopende document om de score van die dag op te maken.

Niets.

Ik was die dag om 13 uur in de UB maar ik had het op de een of andere manier klaargespeeld om in bijna tien uur helemaal niets op papier te krijgen. Dit soort dagen had ik wel eens. Andere dagen waren productiever.  Ik kwam tenminste nog terug met één alinea. Als ik dan terugdacht aan de dag, en de enorme hoeveelheid werk die me nog resteerde, zonk de moed me in de schoenen. ’s Avonds in bed woelde en woelde ik, maar ik kon de slaap maar niet vatten. Gedachten als “Hoe ga ik het ooit afkrijgen in dit tempo?” spookten door mijn hoofd en hielden me wakker.

Als ik dan eindelijk in slaap viel, kon ik even ontsnappen aan die realiteit. Dan liep ik in een zonovergoten veld met een straalblauwe lucht en de wind die door mijn lokken golfde. “Aah”, dacht ik. “Een stuk vrediger.” Opeens vloog alles in brand en hoorde ik een hels gegrom. Verschrikt draaide ik me om en zag daar… mijn scriptie, drie meter lang, met scherpe slagtanden en venijnige klauwen.

Het schrijven van mijn farmaciescriptie was nou niet bepaald een fijne tijd.

De beginperiode was het lastigst. Er hangt nog mist in je hoofd over wat je moet doen en hoe. Maar naarmate je ermee bezig bent, begint de mist geleidelijk op te trekken en begint het langzaam maar zeker - in je hoofd en op papier - een tastbaardere vorm aan te nemen. Toen ik hem uiteindelijk maanden later inleverde voelde het alsof er een last van mijn schouders was gevallen.

Ik zag de scriptie als iets massiefs; een gargantueuze taak die me maanden van bloed, zweet en tranen zou kosten (Later verkreeg een bekende Nederlandse volkszanger de rechten om een liedje over deze periode uit mijn leven te schrijven). En bij het zien van zo’n enorme hoeveelheid werk schoot ik in de stress en was het uitstellen geblazen.

Bij het zien van een berg werk draait ons uitstelgedragorgaan overtoeren. Als ik je vertel over een schimmelinfectie die je twee keer per dag voor de rest van je leven moet bestrijden met een chemische behandeling denk je al “Hoe ga ik dat ooit volhouden?”. Ik heb het natuurlijk over tandenpoetsen. Maar niemand ziet tandenpoetsen als een onbeklimbare berg. Iedereen ziet het gewoon als iets wat je moet doen na het opstaan en voor het slapengaan. De hoeveelheid werk is hetzelfde. Maar door er op een andere manier naar te kijken maak je de taak te overwinnen. “Vandaag doe ik dit.” En de dag erna hetzelfde.

Zo heb ik eerder mijn econometriescriptie geschreven. Alhoewel, het heeft nooit gevoeld alsof ik een scriptie aan het schrijven was. Ik heb gewoon dag in dag uit een kleine taak uitgevoerd, en het aggregaat hiervan is uiteindelijk die scriptie geworden. Voor zowel scripties als andere omvangrijke projecten geldt: verdeel het in kleine overzichtelijke onderdelen, en je kan alles de baas.

Zelfs tandenpoetsen.