Hospiteren: Niet de mooie kamer met de saaie huisgenoten

Eerstejaars Dorien Bakker is bijna aan de beurt voor een kamer van de SSH. Dat betekent hospiteren en maar hopen dat het klikt met de nieuwe huisgenoten. Ze is op zoek naar een huis waar echt geleefd wordt.
Ik zit middenin twee hectische weken, ik ga namelijk verhuizen. In het huis waar ik woonde kon ik maar tot 1 juli blijven, dus moest ik op zoek naar een andere kamer.
Nu is het bekend dat Utrecht en Amsterdam de twee moeilijkste steden zijn om aan een kamer te komen. Ik sta zelf nu bijna een jaar ingeschreven bij de SSH en via deze organisatie ben ik dan ook aan mijn nieuwe kamer gekomen. Ik had gelukkig nog tijd genoeg om te zoeken, waardoor ik niet te kieskeurig hoefde te zijn.Ik had drie wensen.
Wens één: Ik wilde een kamer die niet te klein was. Ik zit nu in 18 vierkante meter en mijn nieuwe kamer mocht niet kleiner zijn dan 15 vierkante meter. Mijn ouders betalen mijn kamer, en ik vond het niet echt cool als zij de hoofdprijs moesten betalen, dus een kamer onder de 400 euro was wel gewenst.
Wens twee: Op dit moment woon ik in een erg rustig huis. Er gaan dagen voorbij dat ik geen enkele huisgenoot zie. Iedereen heeft zijn eigen leven en van de woonkamer/keuken wordt bij ons weinig gebruik gemaakt. Het leek mij erg leuk om in een iets socialer huis te gaan wonen.
Wens drie: Daarnaast heb ik gelet op de locatie van de kamer. Aan de ene kant lijkt het mij supergaaf om in de stad te wonen: je hebt alle winkels dichtbij en het leeft altijd. Ik woon nu in De Uithof en als ik hier in het weekend ben dan zijn mijn enige vrienden de schapen in de wei naast mijn huis (ja, die ga ik wel missen als ik ga verhuizen).
Toch is De Uithof wel fijn om te wonen: je kan kwart voor negen je bed uit rollen als je negen uur college hebt en je kunt in de pauzes en tussenuren naar huis. De sportvereniging Van Slag en Olympos zitten dichtbij. Het enige nadeel is dat de winkels verder weg zitten en dat het even duurt voor je in de stad bent.
Nadat ik een maand of drie elke week het huuraanbod van de SSH doorgespit had, werd ik eindelijk uitgenodigd voor een hospiteeravond.Het was niet echt wat ik er van verwachte.
Ik had een heel gezellig huis verwacht (dat stond namelijk in de omschrijving). Maar de praktijk bleek anders. De huisgenoten aten bijna nooit samen en de woonkamer was heel kaal qua inrichting. Ook zeiden de huisgenoten dat zij hier niet vaak zaten. Het huis was wel mooi en de kamer groot, maar ik vond het niet zo erg toen ik hoorde dat ik het niet geworden was.
Zo’n drie weken later werd ik uitgenodigd voor een volgende hospiteeravond. Dat ging nogal vreemd.  Ik had gewerkt tot 18.00 en toen ik een half uurtje later eindelijk in de bus naar huis zat, pakte ik mijn telefoon erbij.
Twee gemiste oproepen en een berichtje van een onbekend nummer: of ik diezelfde avond kon komen naar hun hospiteeravond. Ik was op het laatste moment toegevoegd en moest me om 19.30 melden.  Dat ging ik nooooit redden, ik had immers ook een feestje van de volleybal die avond dus ik moest me opfrissen en klaarmaken.
Ik belde ze direct op en gelukkig mocht ik wat later komen. Het uurtje in dit huis was heel relaxed, de kamer zag er prima uit en het leek me hier (in tegenstelling tot het eerste huis) wel erg gezellig! De huisgenoten kletsten heel veel, hadden veel onderlinge grapjes. Je kan aan de woonkamer en keuken zien dat er echt ‘geleefd’ wordt. De huisgenoten hebben ook allemaal bijnamen voor elkaar.
Met een goed gevoel fietste ik naar mijn teamgenoten van de volleybal. We zaten gezellig te kletsen toen ineens mijn telefoon ging: ik was het geworden! Mijn hele volleybalteam begon te gillen en mijn avond kon natuurlijk niet meer stuk! De kamer is nog groter dan mijne nu: 21 vierkante meter, en omdat ik huurtoeslag aan kan vragen op deze kamer zit ik zelfs onder de 350 euro in de maand!
Ondertussen heb ik de sleutels opgehaald en een to do list gemaakt. Over twee weken hoop ik verhuisd te zijn naar mijn nieuwe roomie.