Jelle sprong van mijn flat

Syme van der Lelij woont op de Cambridgelaan. Toen hij zaterdag thuis kwam was het gebied afgezet vanwege de sprong van Jelle. Dan komt de dood akelig dichtbij.
Bij thuiskomst staan er vier politieauto's onder de flat. Foute boel. Een afzetlint voorkomt dat ik om de flat heen kan lopen. Op straat lopen enkele verdwaasde feestgangers en er klinkt harde muziek. Een jongen vraagt aan een agent of de muziek zachter moet. Ik wil geen ramptoerist zijn en loop naar binnen. Vanuit mijn kamer zie ik beneden mij, tussen veel glas, een wit laken liggen. Er worden foto's gemaakt, een aantal meter verderop staat een groepje mensen. Ik weet genoeg, het internet bevestigt het.
Ik kende Jelle niet. Ik ken ook niemand die hem wel kende. Toch komt de dood op zo'n moment akelig dichtbij. Het studentenwereldje is vrij klein en situaties zijn vergelijkbaar. Jelle was 24, studeerde Taal- en cultuurstudies en was volgens de mensen die hem kenden een sociale jongen. De meeste studenten zullen wel iemand kennen met een soortgelijk profiel. Ik kende hem niet, maar het had makkelijk gekund. Het gebeurde op de achtste verdieping – ik woon op de negende. Een vloer en een paar muren, meer zit er niet tussen.
De volgende ochtend hangt er een serene rust over de Cambridgelaan. De lucht is strakblauw en aangenaam. De plek van het ongeluk is vrijwel verlaten, maar de sporen zijn overal te zien. Het glas en de stukken kozijn spreken boekdelen. Een donkere plek op de grond laat de plek van impact zien. Water, gelukkig. Een journalist van RTV Utrecht maakt foto's. Na wat gepraat te hebben, kijken we allebei sprakeloos naar de plek voor ons. Dat beeld, de plek van zo'n tragisch incident, zal nog wel even op mijn netvlies gebrand blijven staan.
We proberen het noodlottige raam op de achtste verdieping te vinden. Nergens zien we gebroken glas. Al snel geven we het op. Wat maakt het verdomme ook uit. Dat zijn de technische details, en die zullen me een worst wezen. Later op de dag komen er details naar buiten. De ramen zouden slap zijn, en Jelle zou onder invloed zijn van drugs. Alsof er iets of iemand schuldig moet zijn. De SSH haast zich met een verklaring over de ramen.
Van mij hoeft dat allemaal niet. Er is iets verschrikkelijk tragisch gebeurd. De nabestaanden zullen het ontzettend zwaar hebben. Laten we daar stil bij staan. Dat is veel belangrijker dan ramen of drugs.

Blog
on 26/02/2014

Syme van der Lelij woont op de Cambridgelaan. Toen hij zaterdag thuis kwam was het gebied afgezet vanwege de sprong van Jelle. Dan komt de dood akelig dichtbij.

Bij thuiskomst staan er vier politieauto's onder de flat. Foute boel. Een afzetlint voorkomt dat ik om de flat heen kan lopen. Op straat lopen enkele verdwaasde feestgangers en er klinkt harde muziek. Een jongen vraagt aan een agent of de muziek zachter moet. Ik wil geen ramptoerist zijn en loop naar binnen. Vanuit mijn kamer zie ik beneden mij, tussen veel glas, een wit laken liggen. Er worden foto's gemaakt, een aantal meter verderop staat een groepje mensen. Ik weet genoeg, het internet bevestigt het.

Ik kende Jelle niet. Ik ken ook niemand die hem wel kende. Toch komt de dood op zo'n moment akelig dichtbij. Het studentenwereldje is vrij klein en situaties zijn vergelijkbaar. Jelle was 24, studeerde Taal- en cultuurstudies en was volgens de mensen die hem kenden een sociale jongen. De meeste studenten zullen wel iemand kennen met een soortgelijk profiel. Ik kende hem niet, maar het had makkelijk gekund. Het gebeurde op de achtste verdieping – ik woon op de negende. Een vloer en een paar muren, meer zit er niet tussen.

De volgende ochtend hangt er een serene rust over de Cambridgelaan. De lucht is strakblauw en aangenaam. De plek van het ongeluk is vrijwel verlaten, maar de sporen zijn overal te zien. Het glas en de stukken kozijn spreken boekdelen. Een donkere plek op de grond laat de plek van impact zien. Water, gelukkig. Een journalist van RTV Utrecht maakt foto's. Na wat gepraat te hebben, kijken we allebei sprakeloos naar de plek voor ons. Dat beeld, de plek van zo'n tragisch incident, zal nog wel even op mijn netvlies gebrand blijven staan.

We proberen het noodlottige raam op de achtste verdieping te vinden. Nergens zien we gebroken glas. Al snel geven we het op. Wat maakt het verdomme ook uit. Dat zijn de technische details, en die zullen me een worst wezen. Later op de dag komen er details naar buiten. De ramen zouden slap zijn, en Jelle zou onder invloed zijn van drugs. Alsof er iets of iemand schuldig moet zijn. De SSH haast zich met een verklaring over de ramen.

Van mij hoeft dat allemaal niet. Er is iets verschrikkelijk tragisch gebeurd. De nabestaanden zullen het ontzettend zwaar hebben. Laten we daar stil bij staan. Dat is veel belangrijker dan ramen of drugs.

Tags: cambridgelaan

Advertentie