Nobelprijs voor Angela

Er is geen land dat zo Europees denkt als Duitsland. Waar dit land ons continent in het verleden drie keer in de ellende had gestort, vindt Arend Jan Boekestijn het bijzonder dat Duitsland nu een heldenrol speelt.
 
Over Europa wordt zoveel onzin beweerd dat ik er bijna moedeloos van word. Zo wordt er door menig commentator met de grootst mogelijke stelligheid beweerd dat de Europese samenwerking niets en dan ook helemaal niets met veiligheid en vrede heeft te maken. Die vrede hebben we namelijk aan de NAVO te danken voegt men er snel aan toe. De EU heeft dus ten onrechte de Nobelprijs voor de Vrede gekregen.
Arm Europa en arme Eurofiel, zij kunnen bijna niets meer goeds doen. Uit de laatste enquêtes blijkt dan ook een sterk dalende steun voor Europese samenwerking. Al die onzin slaat dus aan bij een groot deel van de bevolking.
Natuurlijk is de NAVO belangrijker geweest voor de vrede op ons Continent dan het Europese project. Daarover zijn de historici het wel eens. De NAVO had een drieledige functie volgens Lord Ismay: To keep the Russians away, the Americans in and the Germans down. Daar is de NAVO heel goed in geslaagd maar om nu de stelling te verdedigen dat het Europese project helemaal niets te maken heeft met de veiligheid in Europa is echt onzin.
Om te beginnen had de NAVO weinig moeite om de Duitsers eronder te houden. De Nazi barbarij had ondemocratisch Duitsland zo in diskrediet gebracht dat er op de puinhopen een democratisch West-Duitsland kon ontstaan dat weldra de economische motor werd van het Continent en bovendien bereid was zich te laten verankeren in het Europese project. En het mooiste van alles is dat dit grote West-Duitse economische en politieke succes met zijn Westbindung ook nog geleid heeft tot de Duitse eenwording. De droom van Adenauer kon door Helmut Kohl worden verwezenlijkt. En dit alles zonder dat er ook maar 1 schot gelost werd.
Dit enorme succes wordt in historische perspectief alleen maar groter. Tijdens de godsdienstoorlogen begreep een staatsman als Richelieu als geen ander dat het Franse nationale belang het voorkomen van Duitse eenwording dicteert. Zodra de versnipperde Duitse gebieden verenigd zouden zijn en tot ontwikkeling zouden kunnen komen was het met de Franse machtspositie gedaan. In 1870 ging het mis. Napoleon III stapelde fout op fout maar hij had ook nog de pech dat hij iemand van de statuur van Bismarck tegenover zich had. Bismarck lokte een oorlog met Frankrijk uit en de eenwording van Duitsland was in 1870 een feit.
Het Duitse vraagstuk deed zijn intrede. Hoe om te gaan met de groeiende Duitse militaire, economische en politieke macht? Al binnen een halve eeuw na de Frans-Duitse oorlog van 1870 leidde het tot de onvoorstelbare slachtpartij van WO I. Het strenge Verdrag van Versailles, de dolkstootlegende en het falen van Atlantische en Europese samenwerking leiden tot een tweede slachtpartij van nog grotere proporties: WO II.
Na WO II bleef een vredesordening met de Russen uit en zouden de posities van de legers de grenzen gaan bepalen. Het had weer mis kunnen gaan maar de vurige wens om de Nazi barbarij voorgoed uit te bannen en het wapengekletter van de Russen gaven nu Atlantische en Europese samenwerking wel een kans. Onder dit gesternte beleefde het Continent de langste periode van vrede in zijn geschiedenis. De NAVO speelde daarbij een grote rol maar de economische verwevenheid die het Europese project veroorzaakte wel degelijk ook. Sterker nog, het is de economische verwevenheid die de lidstaten van de euro in alle bochten doen wringen om de monetaire samenwerking te redden.
Is het niet bijzonder dat Duitsland, het land dat drie keer het Continent in de ellende had gestort, nu een heldenrol speelt? Er is geen elite in de EU lidstaten die zo Europees denkt als de Duitse. Het Duitse vraagstuk bestaat niet meer. Berlijn leidt Europa met zachte hand en overtuigingskracht. Het enige wat Berlijn voor alle steun terugvraagt is dat de zwakke landen een verstandig economisch beleid voeren dat op termijn in ieders belang is. Natuurlijk is de soberheidspolitiek een pijnlijke aangelegenheid maar iedereen die goed oplet ontdekt dat Berlijn steeds weer bereid is om water in de wijn te doen. Het Duitse vraagstuk is getransformeerd in een Duits zegenrijk leiderschap. Als er iemand die Nobelprijs verdient dan is het wel Angela Merkel!

Blog
on 23/10/2012

Er is geen land dat zo Europees denkt als Duitsland. Waar dit land ons continent in het verleden drie keer in de ellende had gestort, vindt Arend Jan Boekestijn het bijzonder dat Duitsland nu een heldenrol speelt.

 
Over Europa wordt zoveel onzin beweerd dat ik er bijna moedeloos van word. Zo wordt er door menig commentator met de grootst mogelijke stelligheid beweerd dat de Europese samenwerking niets en dan ook helemaal niets met veiligheid en vrede heeft te maken. Die vrede hebben we namelijk aan de NAVO te danken voegt men er snel aan toe. De EU heeft dus ten onrechte de Nobelprijs voor de Vrede gekregen.

Arm Europa en arme Eurofiel, zij kunnen bijna niets meer goeds doen. Uit de laatste enquêtes blijkt dan ook een sterk dalende steun voor Europese samenwerking. Al die onzin slaat dus aan bij een groot deel van de bevolking.

Natuurlijk is de NAVO belangrijker geweest voor de vrede op ons Continent dan het Europese project. Daarover zijn de historici het wel eens. De NAVO had een drieledige functie volgens Lord Ismay: To keep the Russians away, the Americans in and the Germans down. Daar is de NAVO heel goed in geslaagd maar om nu de stelling te verdedigen dat het Europese project helemaal niets te maken heeft met de veiligheid in Europa is echt onzin.

Om te beginnen had de NAVO weinig moeite om de Duitsers eronder te houden. De Nazi barbarij had ondemocratisch Duitsland zo in diskrediet gebracht dat er op de puinhopen een democratisch West-Duitsland kon ontstaan dat weldra de economische motor werd van het Continent en bovendien bereid was zich te laten verankeren in het Europese project. En het mooiste van alles is dat dit grote West-Duitse economische en politieke succes met zijn Westbindung ook nog geleid heeft tot de Duitse eenwording. De droom van Adenauer kon door Helmut Kohl worden verwezenlijkt. En dit alles zonder dat er ook maar 1 schot gelost werd.

Dit enorme succes wordt in historische perspectief alleen maar groter. Tijdens de godsdienstoorlogen begreep een staatsman als Richelieu als geen ander dat het Franse nationale belang het voorkomen van Duitse eenwording dicteert. Zodra de versnipperde Duitse gebieden verenigd zouden zijn en tot ontwikkeling zouden kunnen komen was het met de Franse machtspositie gedaan. In 1870 ging het mis. Napoleon III stapelde fout op fout maar hij had ook nog de pech dat hij iemand van de statuur van Bismarck tegenover zich had. Bismarck lokte een oorlog met Frankrijk uit en de eenwording van Duitsland was in 1870 een feit.

Het Duitse vraagstuk deed zijn intrede. Hoe om te gaan met de groeiende Duitse militaire, economische en politieke macht? Al binnen een halve eeuw na de Frans-Duitse oorlog van 1870 leidde het tot de onvoorstelbare slachtpartij van WO I. Het strenge Verdrag van Versailles, de dolkstootlegende en het falen van Atlantische en Europese samenwerking leiden tot een tweede slachtpartij van nog grotere proporties: WO II.

Na WO II bleef een vredesordening met de Russen uit en zouden de posities van de legers de grenzen gaan bepalen. Het had weer mis kunnen gaan maar de vurige wens om de Nazi barbarij voorgoed uit te bannen en het wapengekletter van de Russen gaven nu Atlantische en Europese samenwerking wel een kans. Onder dit gesternte beleefde het Continent de langste periode van vrede in zijn geschiedenis. De NAVO speelde daarbij een grote rol maar de economische verwevenheid die het Europese project veroorzaakte wel degelijk ook. Sterker nog, het is de economische verwevenheid die de lidstaten van de euro in alle bochten doen wringen om de monetaire samenwerking te redden.

Is het niet bijzonder dat Duitsland, het land dat drie keer het Continent in de ellende had gestort, nu een heldenrol speelt? Er is geen elite in de EU lidstaten die zo Europees denkt als de Duitse. Het Duitse vraagstuk bestaat niet meer. Berlijn leidt Europa met zachte hand en overtuigingskracht. Het enige wat Berlijn voor alle steun terugvraagt is dat de zwakke landen een verstandig economisch beleid voeren dat op termijn in ieders belang is. Natuurlijk is de soberheidspolitiek een pijnlijke aangelegenheid maar iedereen die goed oplet ontdekt dat Berlijn steeds weer bereid is om water in de wijn te doen. Het Duitse vraagstuk is getransformeerd in een Duits zegenrijk leiderschap. Als er iemand die Nobelprijs verdient dan is het wel Angela Merkel!

Tags: nobelprijs | duitsland

Advertentie