Ook ‘gewone mensen’ geven overlast

Syme van der Lelij verhuisde van de stad naar de Cambridgelaan. Hij schrijft een brief aan zijn oude buren. Huilende baby’s zijn minstens zo erg als die paar feestjes van studenten.
Beste oud-buren,
Jullie hebben me al een tijdje niet gezien. Ik ben verhuisd, naar de Cambridgelaan. Daar heb ik geen ‘gewone’ buren, zoals ik jullie had. Alleen maar studenten, plus een campusclausuleweigeraarster. Na vijf jaar in particuliere huizen is dat een verademing. Ik moest weer even aan jullie denken door de maand van de studentenhuisvesting hier in Utrecht. Het thema is sociale cohesie in de buurt. Want dat gaat nog wel eens mis, de relatie tussen studenten en andere bewoners in een wijk. Dat weten wij.
Jullie hadden baby’s. Van die huilende. Een negen-tot-vijf ritme. En kluszondagen. Prima, ieder zijn ding. Ik snap het best, zo'n boor om tien uur 's ochtends. Ook al lig ik dan nog in bed, hard vloekend van binnen. Klusjes moeten eenmaal gedaan worden (bij ons werd zelden geklust: de huisjesmelker was nogal lui). Maar klaag dan ook niet over mijn gare fiets voor de deur van de flat en de enkele keer dat ik 's nachts luidruchtig ben. Erken dat we elkaar soms het leven zuur maken en dan kunnen we prima met elkaar opschieten. Een soort agree to disagree, maar dan anders.
Een keer gaf ik een groot feest en verspreidde ik briefjes met mijn telefoonnummer in de flat, om te waarschuwen voor eventueel overlast. Jullie sms’ten me de volgende ochtend: of ik de lege flesjes bier die over het balkon in de struiken waren gekieperd op wilde ruimen. Natuurlijk, lijkt me vanzelfsprekend. De volgende maanden kreeg ik geregeld sms’jes van jullie. Mijn eenmalige gasten waren niet de enige met een dronken voorliefde voor bierflesjes werpen. Andere flatbewoners hielden er blijkbaar ook wel van. Of ik “godverdomme eens wilde stoppen met flesjes gooien”. Dat mij geen blaam trof, ging er niet in. Ik was een makkelijk zondebok. Er is een studentenhuis, en er is overlast. Een plus een is twee.
Natuurlijk, er zullen best luidruchtige en bizar smerige studentenhuizen zijn die voor overlast in de wijk kunnen zorgen. Ik kan er echter geen een opnoemen. Het is een overdreven vooroordeel. Het ergste wat ik in twee maanden Cambridgelaan heb meegemaakt was een stel Fransen die uit hun raam genoten van het Nederlandse softdrugsbeleid. Dat was te ruiken. Maar verreweg de meeste studenten zijn normale, redelijke mensen die rekening houden met anderen. Dat er dan af en toe iets gebeurt, ach, dat compenseren jullie, gewone bewoners, met baby’s en boormachines. Zo blijft de sociale cohesie in evenwicht.