Pijnlijke studentenperikelen

Met een Vaag Bekende in de lift staan die je liever ontwijkt. Dat is wat Elianne Dummer het bittere babbelmoment noemt. Altijd pijnlijk. 

Als student kun je een hoop genante dingen meemaken. De verkeerde collegezaal binnenwandelen en uitvoerig worden aangestaard. Een docent die opeens achter je langs loopt terwijl jij de bewuste persoon net aan het googelen bent.

Momenten dat je weer precies weet hoe je je voelde toen je vroeger de juffrouw per ongeluk 'mama' noemde: vrij beroerd. Maar er zijn dingen die nog pijnlijker zijn dan het NK treinreizen in de spits. Neem het beruchte bittere babbelmoment. Benodigdheden zijn jijzelf, een benauwende locatie en een Vaag Bekende die je liever ontwijkt. En wederzijds.

Het bittere babbelmoment komt in allerlei gedaantes voor. Neem de welbekende liftvariant. Je loopt met opgewekt gemoed de lift in als je vanuit je ooghoek de Vaag Bekende ziet staan. Als je veel geluk hebt, herken je het naderende onheil snel genoeg om oogcontact te vermijden. Je kunt je blik dan naar keuze richten op de vloer/deur/de lijntjes in je handpalm en doen alsof je diep nadenkt/brak bent/je toekomst aan het lezen bent, terwijl de ander dezelfde tactiek toepast. Als je pech hebt, is er wel sprake van oogcontact, waarna beide partijen weten: er is geen weg terug.

In het gunstigste geval begint de Vaag Bekende een of andere onzinmonoloog te houden. Mooi, denk je dan, lul jij maar even lekker uit je nek dan bedenk ik intussen wat ik vanavond ga eten. In het slechtste geval gebeurt er niks. Dan ben je aangewezen op het uitspreken van een afgezaagd gedrocht. Iets over het weer is hierbij klassiek, maar in de huidige tijden van crisis volstaat dit onderwerp niet altijd meer. Indien de Vaag Bekende een studiegenoot betreft, kan het daarom beter zijn om iets te zeggen over een docent, liefst negatief om goed aan te sluiten bij de Nederlandse klaagtraditie. In andere gevallen kan ook een willekeurige terroristische organisatie worden aangehaald. In beide gevallen geldt namelijk: gedeelde vijanden doen het altijd goed.  

Maar vaak komt dan het punt dat beide partijen geen krampachtige zinnen meer weten te produceren. Ik probeer dan altijd maar vriendelijk te lachen. Klein probleempje hierbij is dat ik er, ondanks verwoede glimlachpogingen, schijnbaar alsnog uitzie als een boze buffel. Helpt niet echt. Dus mocht je goed zijn in vriendelijk kijken, wees dankbaar en maak er gebruik van.

Het einde van de pijnlijke ontmoeting nadert zodra de verdieping is bereikt waar één van beiden moet zijn. Aardige hoofdknikjes, een nonchalant doei en zodra de deuren sluiten wordt aan beide zijden diep gezucht. Pff…

Maar niet alleen de lift is decor voor deze verschrikkelijke momenten. In de bus is er nog één plek vrij, naast de Vaag Bekende: awkward. Bij een groepsopdracht in je werkgroep word je ingedeeld met de Vaag Bekende, terwijl door beiden de eerste vijf colleges de ontwijkmethode is toegepast: heel awkward.

Het leven is niet altijd even makkelijk. En, spoileralert, deze pijnlijke perikelen schijnen ook na je studententijd volop voor te komen. Niet zo veel aan te doen, vrees ik. Ach, je kunt altijd de trap nog nemen.