Rust, reinheid en regelmaat aan het einde van de studie

Nu het einde van de studie nadert, merkt Eveline Verburg dat rust, reinheid en regelmaat langzaamaan zuipen, zoenen en de zesjesmentaliteit van hun troon stoten.
Ik word oud. Nu het einde van mijn studie nadert, voel ik me steeds meer de oude, saaie knar. Degene die het jonge gepeupel en de dartelende eerstejaars lammetjes geërgerd gadeslaat en ze tot stilte maant. Rust, reinheid en regelmaat stoten langzaamaan zuipen, zoenen en de zesjesmentaliteit van hun troon.
Ik studeer in rust, ik woon in rust en tegenwoordig reis ik ook in rust. Vroeger stond TMF aan als ik aan het leren was voor mijn proefwerk. Nu moet echt alles stil zijn, wil ik een klein beetje van verder komen met mijn scriptie. Waar ik voorheen nog in een echt studentenhuis woonde, zit ik nu lekker met andere oude, saaie studenten (die ik overigens heel lief vind) in mijn stadspandje in Oost tussen de hockeykindjes en advocatenpapa's. Feestjes geven kan niet meer, want dan worden de buurkindjes wakker. En wanneer ik 's ochtends om zeven uur op sta, is de helft van mijn huisgenoten ook al helemaal klaar voor de dag.
Dat rustgedoe heb ik nu op meer plekken. Ongeveer drie keer per week reis ik voor colleges af naar Rotterdam. En ik hou echt van die trein. Om de één of andere reden hebben ze deze trein altijd uitgerust met extreem veel stiltecoupés. Alsof de trein speciaal voor mij is bedoeld (hoewel hij dan wel wat vaker op tijd zou zijn).
Waar ik vroeger nog degene was die met drie giechelvriendinnetjes per ongeluk of 'per ongeluk' de hele coupé irriteerde met mijn plannen voor het weekend en het eindeloos analyseren van dat smsje van die ene jongen, ben ik nu degene die daar wat van zegt. “Mag ik jullie er op wijzen dat jullie in een stiltecoupé zitten?” Standaard een arrogante blik en gesmiespel van de meisjes en standaard ook vele dankbare blikken van mijn medereizigers. Die coupés zijn er dan wel niet voor niets, toch schaam ik me een beetje voor mijn gezeur. 
Ik word saai. En ik kan wel verwoede pogingen doen om het tegen te gaan, maar dat is eigenlijk ook weer een beetje sneu. Zoals een zestigjarige vrouw met een naveltruitje. Of een vader die 'vet', 'cool' en 'awesome' zegt. Nee, verzetten heeft geen zin, oud wordt je toch. En eigenlijk zit het me ook wel lekker, zo. Kan ik in de trein tenminste nog even verder slapen, want of je nou een oude of een jonge student bent, slaaptekort heb je altijd.

Blog
on 15/01/2015

Nu het einde van de studie nadert, merkt Eveline Verburg dat rust, reinheid en regelmaat langzaamaan zuipen, zoenen en de zesjesmentaliteit van hun troon stoten.

Ik word oud. Nu het einde van mijn studie nadert, voel ik me steeds meer de oude, saaie knar. Degene die het jonge gepeupel en de dartelende eerstejaars lammetjes geërgerd gadeslaat en ze tot stilte maant. Rust, reinheid en regelmaat stoten langzaamaan zuipen, zoenen en de zesjesmentaliteit van hun troon.

Ik studeer in rust, ik woon in rust en tegenwoordig reis ik ook in rust. Vroeger stond TMF aan als ik aan het leren was voor mijn proefwerk. Nu moet echt alles stil zijn, wil ik een klein beetje van verder komen met mijn scriptie. Waar ik voorheen nog in een echt studentenhuis woonde, zit ik nu lekker met andere oude, saaie studenten (die ik overigens heel lief vind) in mijn stadspandje in Oost tussen de hockeykindjes en advocatenpapa's. Feestjes geven kan niet meer, want dan worden de buurkindjes wakker. En wanneer ik 's ochtends om zeven uur op sta, is de helft van mijn huisgenoten ook al helemaal klaar voor de dag.

Dat rustgedoe heb ik nu op meer plekken. Ongeveer drie keer per week reis ik voor colleges af naar Rotterdam. En ik hou echt van die trein. Om de één of andere reden hebben ze deze trein altijd uitgerust met extreem veel stiltecoupés. Alsof de trein speciaal voor mij is bedoeld (hoewel hij dan wel wat vaker op tijd zou zijn).

Waar ik vroeger nog degene was die met drie giechelvriendinnetjes per ongeluk of 'per ongeluk' de hele coupé irriteerde met mijn plannen voor het weekend en het eindeloos analyseren van dat smsje van die ene jongen, ben ik nu degene die daar wat van zegt. “Mag ik jullie er op wijzen dat jullie in een stiltecoupé zitten?” Standaard een arrogante blik en gesmiespel van de meisjes en standaard ook vele dankbare blikken van mijn medereizigers. Die coupés zijn er dan wel niet voor niets, toch schaam ik me een beetje voor mijn gezeur. 

Ik word saai. En ik kan wel verwoede pogingen doen om het tegen te gaan, maar dat is eigenlijk ook weer een beetje sneu. Zoals een zestigjarige vrouw met een naveltruitje. Of een vader die 'vet', 'cool' en 'awesome' zegt. Nee, verzetten heeft geen zin, oud wordt je toch. En eigenlijk zit het me ook wel lekker, zo. Kan ik in de trein tenminste nog even verder slapen, want of je nou een oude of een jonge student bent, slaaptekort heb je altijd.

Advertentie