Tweede studie? Onmogelijk!

Een tweede studie word je als student bijna onmogelijk gemaakt, ontdekte Ellen Sinot. Als er twee vakken samenvallen, is er weinig flexibiliteit om dat op te lossen.

Er zijn regels. En de regels zijn simpel. Zeker als het om het volgen van twee studies gaat. Het mag, maar alleen als niemand er last van heeft. Last is in dit geval breed. Moet er iets geregeld worden? Kan niet. Moet je een college missen? Onmogelijk. Naar een andere werkgroep? Dat je het ook maar durft te vrágen!
Het onderwijssysteem zit vast. Er is, zeker bij grote studies, amper ruimte voor studenten. Voor jou tien anderen die minder lastig zijn. De inspanningsverplichting is het grootste probleem. Colleges mag je niet missen en opdrachten moeten voldoende en op tijd gemaakt worden.
Je zou zeggen: dat klinkt redelijk. Maar het gaat fout als iemand een tweede studie wil volgen. Dan heb je te maken met samenvallende colleges. Heb je twee verplichte colleges tegelijk, dan haal je geheid een inspanningsverplichting niet. En dus het vak niet. Het missen van een college op zich is niet zo erg. Als je ziek bent hoor je niemand klagen. “Beterschap en hierbij je vervangende opdracht.” Ziek zijn is een goede reden. Een tweede studie niet. Zo is het volgen van een tweede studie nagenoeg onmogelijk. In ieder geval via de ‘legale’ weg.
Raar. De universiteit wil zich met talent profileren, maar maakt het studenten onmogelijk talent te ontplooien. Ik neem aan dat studenten die twee studies willen volgen, zelf verantwoordelijkheid kunnen nemen. Dat ze de vervangende opdracht gewoon maken en – uitzonderingen daargelaten – het vak halen. Zo niet, dan kun je dán nog moeilijk gaan doen.
In de basis moet iets toch mogelijk zijn, niet onmogelijk. Het is maar een regel, waar geen uitzondering op gemaakt kan worden. Of waar niemand dat wil doen. Een heel kleine aanpassing, zoals het ruilen van een werkgroep, kan het probleem vaak oplossen. Of dubbel geplande tentamens maken met extra tijd. Maar helaas is een tweede studie geen geldige reden voor dergelijke uitzonderingen.
Er is dus een probleem, maar ook een oplossing. Neem als universiteit je verantwoordelijkheid en zeg niet alleen talent te stimuleren, maar doe dat ook. Wees flexibel in je omgang met studenten. Ambitie moet erkend worden. Of het nu gaat om iemand die op hoog niveau sport, iemand met een bestuursfunctie of een student die een extra vak/studie wil volgen. Zoiets moet kunnen! Het lijkt me dus de hoogste tijd dat de UU eens kritisch naar haar beleid kijkt. De UU moet zich ernstig afvragen of hun middelen wel bijdragen aan hun doel. En als dat niet zo is, niet bang zijn om te veranderen. Niet bang zijn om studenten tegemoet te komen. We zouden ze dankbaar zijn.
En oja, mocht het nou allemaal niet werken en wil je tóch een extra vak volgen? Schroom niet je ziek te melden voor dat verplichte college of dat dubbele tentamen. Niet helemaal ‘legaal’, maar daarom niet minder effectief. Succes!