Waar blijft de tijd

Denk je in de ochtend alle tijd te hebben, ben je plotseling toch weer te laat. Eveline Verburg maakt het bijna elke ochtend mee.
Sommige mensen zeggen regelmatig dat de tijd vliegt. Ik heb dat ook, sterker nog, ik heb soms het idee dat de tijd vérvliegt. Ik kan uren de tijd hebben en ineens ben ik toch te laat. Zo gaat het mij ongeveer iedere ochtend. 
De wekker gaat, ik snooze uitgebreid en kom dan uiteindelijk met veel moeite mijn bed uit. Tot dusver geen probleem, dat snoozen heb ik ingecalculeerd. Kwestie van realistische zelfreflectie: ik heb simpelweg de ballen niet om direct mijn bed uit te komen. 
Met halfdichtgeknepen ogen vind ik mijn weg naar de douche (die staat elke ochtend op dezelfde plaats, best handig) en was de nacht van me af. Ik ga terug naar mijn kamer en staar vervolgens een kwartier lang rillend van de kou besluiteloos naar mijn kledingkast. Maar ach, ik heb alle tijd, dus het is geen probleem dat ik bij elk kledingstuk wik en weeg. Het resultaat is vervolgens dat ik er net zo uit zie als altijd.
IJverig begin ik aan de grote gezichtsverbouwing; ik breng de fundering opnieuw aan, vul de voegen en strijk de oneffenheden glad, breng de originele elementen weer in opperste staat en accentueer de pluspunten: klaar voor de verkoop! En nog twintig minuten over!
Als een echte woudloper ontknoop ik zelfs de ingewikkeldste haarknopen en ik poets mijn tanden zo dat de tandarts er een traantje van weg zou pinken. En dat elke dag opnieuw. Flink staaltje vakmanschap.
Ik werp een schichtige blik op de klok, maar wordt gerustgesteld. Nog tien minuten over en ik ben zo goed als klaar. Ik ben ruim op tijd! Nog héél even mijn schoenen aandoen en mijn sleutels zoeken.
Dan kijk ik nog één keer op de klok. Ik schrik me rot: DE TIJD VERVLOOG! IK BEN TE LAAT! Ik blijf achter in stomme verbazing, iedere dag weer opnieuw.