Arnold Gaasenbeek behoudt bevroren tenen: "Wachten op de pijn"

Arnold Gaasenbeek behoudt bevroren tenen: "Wachten op depijn"

Zijn koude tenen werden even hot news. De pers stortte zichmassaal op de Maarssenaar. Inmiddels is de rust wedergekeerd inhuize Gaasenbeek. Zijn tenen hoeven niet geamputeerd, zo bleek naeen bezoek aan het Utrechts Medisch Centrum.

Gaasenbeek ligt er wat onbeholpen bij. In de huiskamer staat eenziekenhuisbed geparkeerd, waar de 27-jarige schaatser langer opverblijft dan hem lief is. Een rolstoel wacht er geduldig naast."Mijn vriendin moest me helpen om mijn ontlasting kwijt te raken.Dat is toch niet helemaal wat ik gewend ben. Ik ben opeensafhankelijk van anderen, een hulpeloos mannetje. Maar ik voel megezond, dus ga ik me vervelen en een beetje kattenkwaad uithalen.Leuk voor mijn vriendin." Afgelopen week ging Gaasenbeek voor heteerst sinds `Finland' weer de deur uit. "Ik word ergens afgeleverd,strompel naar binnen en plof neer op de bank. Die rolstoel zie ikniet zo zitten."

De dag des onheils. Gaasenbeek kan hem nog eenvoudig voor degeest halen. Het Finse Kuopio zal nooit zijn favorietevakantiebestemming worden. Het vroor op de bewuste dag achttiengraden. Althans, dat was de lezing van de organisatie. "Wij wistenwel beter. Iemand had een eigen thermometer en die gaf min 22 aan.Volgens sommigen was het boven het ijs zelfs min dertig."

Gaasenbeek had alle mogelijke voorzorgsmaatregelen tegen de kougetroffen, maar maakte één grote fout: hij bond zijnschaatsen te strak onder. Hij kan zich achteraf wel voor zijn kopslaan. ,,Stom, stom, stom. Ik bond mijn voeten min of meer af. Deeerste 25 kilometer heb ik mijn tenen regelmatig bewogen om mijnbloedsomloop te stimuleren, maar daarna schoot dat er bij in omdatik me teveel met de wedstrijd bezig hield. Ik besefte eenvoudigwegniet dat mijn voeten ontzettend koud werden. Er was geen pijn. Ikheb nooit een seintje gehad van: hé, de boel is beneden aanhet bevriezen."

Regenboog

De schok kwam pas toen hij na tweehonderd kilometer de finishbereikte en zijn veters losmaakte, zes uur later. De tenen haddenalle kleuren van de regenboog. "In het ziekenhuis ontstonden nieuweblaren. Acht uur later wist ik niet wat ik zag. Maar ik had nogsteeds geen pijn. Later voelde ik wat speldenprikken, toen werdenhet spijkers. Nu voel ik slechts tintelingen. De pijn zal heel ergworden, maar daar zit ik niet mee. Pijn betekent dat er leven inzit."

De maandag na de terugkeer uit Finland stond in de landelijkekranten breed uitgemeten dat Gaasenbeek enkele tenen kwijt zouraken door amputatie. "Ik had alleen tegen een paar cameramensengezegd dat ik drie van mijn linkertenen niet kon bewegen. Dat iseen heel eigen leven gaan leiden. Toen kwam er een filmpje op tvoverheen. Maar het was nog helemaal niet bekend of ik tenen zoukwijtraken. Het grappige was dat een arts op Radio M verkondigdedat je zonder tenen ook prima kan schaatsen."

Het incident in Kuopio betekende het laatste hoofdstuk in eensomber seizoen voor de rijder uit de Thyssen-ploeg. Gaasenbeekkampte aan het begin van het seizoen met gezondheidsproblemen enverloor ploeggenoot Willem Poelstra na een hartstilstand tijdens demarathon van Amsterdam. De malheur ten spijt, twijfelt dedierenverzorger geen seconde als het gaat over zijn rentree in hetpeloton: "Volgend jaar doe ik gewoon weer mee." De eerstevoorzichtige schreden op weg naar een terugkeer heeft Gaasenbeekinmiddels al gezet. "Gisteren heb ik voor het eerst op zoldergefietst. Alleen het afstappen ging wat moeilijk "

Sisser

Zijn werk op de Faculteit Diergeneeskunde van de UniversiteitUtrecht zal Gaasenbeek voorlopig niet kunnen hervatten. Dat is zuurvoor een werkgever die zich altijd coulant toonde tegenover zijnsportactiviteiten. Gaasenbeek: "Ik heb de hele winter regelmatigdiensten kunnen ruilen of vrij gekregen om te kunnen schaatsen. Datlukte altijd. De universiteit lag nooit dwars. Nu kom ik voorlopigniet werken, en dat zullen ze niet leuk vinden omdat er al teweinig personeel is." Gaasenbeek heeft nog geen datum geprikt omweer aan de slag te gaan, maar als de omstandigheden het toestondenzou hij morgen weer op de racefiets richting De Uithof stappen."Het is leuk werk, lekker in de buitenlucht. Een bureaufunctie isniks voor mij, alhoewel het momenteel wel een uitkomst zouzijn."

Uiteindelijk lijkt het Finse avontuur met een sisser af te lopenvoor Gaasenbeek. "Ik ben positief ingesteld," zegt deonfortuinlijke schaatser. "Misschien dat dat geholpen heeft. Dedoktor zei dat ik drie weken plat moest, maar na twee weken mochtik alweer fietsen en lopen. Ik weet dat het gevoel niet helemaalzal terugkomen.Waarschijnlijk zal negentig procent van de zenuwenherstellen. Daar maak ik me ook niet druk over. Het belangrijksteis dat mijn tenen eraan blijven zitten. Niet dat ik daar ooit aanheb getwijfeld. Alleen de eerste tien minuten nadat ik mijnschaatsen had uitgedaan."

Michiel van Ruitenbeek